تاریخ شفاهی ایران

هر تاریخ شفاهی نتیجه تولید انبوه اطلاعات تاریخی توسط انسان هایی است که بدون واسطه در متن حوادث شرکت داشته اند و یکی از شیوه های پژوهش در حوزه تاریخ است.اگرچه مورخان در اوایل قرن بیستم اعتقاد چندانی به منابع حاصل از مصاحبه نداشتند و انجام مصاحبه را درحیطه کار روزنامه نگاری می انگاشتند، اما تدریجا به کمک فناوری ضبط صدا، روش شناسی و نظریه های جدیددر زمینه انجام مصاحبه با هدف جمع آوری اطلاعات تاریخی، باعث به وجود آمدن زمینه های تاریخ شفاهی گردیدند.تاریخ شفاهی به مثابه رویکرد و روشی نو در ثبت و ضبط تحولات تاریخ معاصر در مراکز گوناگونکاربرد دارد. ویژگی برجسته تاریخ شفاهی در مقایسه با تاریخ نگاری مبتنی بر اسناد و گزارش های رسمی، ضبط و ترسیم ویژگی های روان شناختی و ارایه تصویری کم و بیش زنده بر اساس تجربیات مستقیم و غیر مستقیم افراد است.تاریخ شفاهی ایران از آن جهت با مسایل اساسی مواجه است که جامعه ایران قابلیت مطالعه تاریخ شفاهی را دارد، حوادث گوناگون دهه های اخیر ایران موضوعات متنوعی از تاریخ شفاهی را در اختیار محققان این بخش قرار داده است.در این مقاله به جایگاه تاریخ شفاهی در تحقیقات تاریخی و بررسی ارتباط بینمورخان و تاریخ شفاهی پرداخته شده است.ضمن ارایه تعاریف مرتبط با موضوع از تاریخ شفاهی، ایراداتی کهبر منابع شفاهی از دیدگاه های مختلف وارد شده و چالش های موجود در زمینه تاریخ شفاهی،بررسی و در انتهاراهکارهایی ارایه می شود.

کلیدواژه ها:

قرن بیستم ، تاریخ معاصر ، شفاهی ، ایران ، وقایع نگاری.