بررسی و تحلیل موانع و مشکلات شهرهای جدید

مقوله احداث شهرهای جدید, عمدهترین سیاستی است که اینک برخی از دستگاههای اجرایی مملکت به منظور دستیابی به هدفهایی , همچون: مهار رشد شهرهای بزرگ, مقابله با مسائل رشد شهرنشینی در آینده و از بین بردن آثار فزاینده تمرکز امور, آن را در راس تصمیم گیری های خود قرار دادهاند. از طرفی , طی دهه ۸۵ - ۱۳۷۵ وزارت کشور به طور میانگین هر نه روز, یک نقطه شهری جدید تصویب نموده که در دوره ۱۰ ساله فوق درمجموع ۴۰۰ نقطه شهری به تعداد شهرهای ایران افزوده شده, حالآنکه سیاست دولت در این شهرها, تنها به ایجاد یک شهرداری و دادن حداقل امکانات موردنیاز محدودشده است ؛ اما هدف از ایجاد شهرهای جدید در ایران را می توان در قالب دو هدف؛ یعنی تمرکززدایی از شهرهای بزرگ و تمرکز گزینی جمعیت در مناطق توسعه نیافته دانست . به دنبال پیدایش مسائل اقتصادی و اجتماعی و زیست محیطی در کلانشهرها و درنتیجه افت کیفیت زندگی در آنها به دلیل تراکم بیش ازحد جمعیت و فعالیت ، راهبرد احداث شهرهای جدید باهدف تمرکززدایی از مادر شهرها انتخاب شد. به منظور دستیابی به این هدف، پیش بینی هایی برای این شهرها در دورههای زمانی معین ،عمدتا درزمینه جذب جمعیت و اشتغال، به عمل آمد. به دنبال پیدایش مسائل اقتصادی - اجتماعی و زیست محیطی و افت کیفیت زندگی در کلانشهرها به دلیل تراکم بیش ازحد جمعیت و فعالیت , و از سوی دیگر به منظور ایجاد توازن در پراکندگی و توزیع جمعیت کشور و باهدف تمرکززدایی از مادر شهرها و شهرهای بزرگ, سیاست و راهبرد ایجاد شهرهای جدید انتخاب شد .امروزه باگذشت بیش از دو دهه از آغاز این سیاست , فرصت مناسبی است تا عملکرد این شهرها مورد ارزیابی قرار گیرد. ازاین رو مقاله حاضر با رویکرد توصیفی و تحلیلی , سعی دارد تا موانع و مشکلات شهرهای جدید را موردبررسی قرار دهد.