مفهوم »مدرسه - محله « در بازآفرینی محلات سنتی

اهمیت معماری شهری و موقعیت شهری دانشگاه، با توجه به رسالت علمی و تعامل آن با جامعه بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته است . علاوه بر آن لزوم ارتباط منسجم بین معماری و محوطه های باز دانشگاهی و نقش آموزندگی محیط در فرآیند آموزش و در جریان زندگی آموزنده از موارد موثر در طراحی پردیس های دانشگاهیست . از سویی پتانسیل ها و امکانات بافت های قدیم شهرهای ایران و کیفیت های مثبت موجود در آن ها فرصت مغتنمی است تا از طریق بهسازی ، احیا و نوسازی بخشهای قدیمی علاوه بر باز آفرینی محلات شهری بستر مناسبی برای محیط های یادگیری فراهم آید.در این مقاله تبیین الگوی مفهومی به نام»مدرسه -محله « مد نظر است ؛که با توجه به قابلیت های محلات با ارزش قدیمی و همچنین تجربه حضور محیط های یادگیری در دهه های اخیر در شهرهایی همچون یزد، اصفهان،تبریز و کاشان می تواند تاثیر مثبتی در بازآفرینی محلات شهری و پاسخ به نیازهای فضاهای با هویت در حوزه آموزش عالی داشته و به محلات هویت جدید و معناداری ببخشد.این رویکرد می تواند ضمن استفاده بهینه از منابع و امکانات موجود در جهت اهداف پایداری و صرفه اقتصادی قرارگرفته و با معاصر سازی فضاهای معماری بومی و اصیل ،زمینه ایجاد تصویر ذهنی قوی تر از دانشگاه با هویت و معنادار را فراهم نماید و انتقال پیام ارزشهای بین نسلی از طریق فضاهای دانشگاهی را امکان پذیر سازد.همچنین این الگو بر حداقل هزینه ها و پرهیز از خطرات مالی و زمانی متمرکز است .

کلیدواژه ها:

باز آفرینی محلات ، آموزش عالی ، مدرسه _محله