خوانش پدیدارشناسی ادراک معبد آب تادائو آندو مبتنی بر آرای یوهانی پالاسما

زمانی که درباره پدیدارشناسی ادراک در معماری و به تبع آن معماری چند حسی مطالعه می کنیم ، درک فضاست که اولویت دارد. به بیانی معماری تنها مصالح و فرم نیست ؛ بلکه همچنین وابسته به انسان و ویژگی هایش ازجمله حواس و مقولاتی نظیر حرکت و ... ، فضا، محیط زیست و روابط بین آنها است . در حقیقت سرکوب سایر قلمروهای ادراکی و توجه بی حدوحصر به بینایی منجر به فقر فضا از مفهوم و معنا و باعث به وجود آمدن احساس جدایی و بیگانگی شده است . اهمیت حل این بحران ، منجر به ورود جریانهای خاصی در معماری شد که پدیدارشناسی به عنوان یکی از جریانهای اصلی قرن بیستم یکی از جدی ترین و موثرترین آنها است .یکی از معمار- نظریه پردازانی که به بهترین شکل مقوله پدیدارشناسی در معماری را، چه در ورطه نظر و چه در ورطه عمل موردمطالعه قرار داده ، یوهانی پالاسما است که در عین توجه به نظریات پدیدارشناسانی چون هوسرل و هایدگر، به طور عمده متاثر از پدیدارشناسی مرلوپونتی است . او معتقد است که بیماری معماری امروز ناشی از برتری حس بینایی است و توجه به مشارکت همه حواس در دریافت فضا و قرار دادن تن انسان به عنوان مرکزیت ادراک را راه برونرفت از این بحران قلمداد می کند. در این پژوهش از روش توصیفی تحلیلی برای مطالعه معبد آب تادائو آندو به عنوان نمونه موردی استفادهشده است . به دنبال خوانش این بنا از منظر پدیدارشناسی ادراک نتیجه می گیریم که توجه به مفاهیم سنتی و تلفیق درست آن با مدرنیته ، برقراری تعاملی همه جانبه با طبیعت و بستر معماری ، توجه عمیق به انسان و خصوصیات انسانی ، بهرهگیری از عناصر محیط ، شامل عناصر طبیعی ، از متریال موجود در محیط گرفته تا خود محیط طبیعی مانند آسمان ، آب ، خورشید و به عبارتی فضا و همین طور عناصر مفهومی منبعث از سنت و فرهنگ ، راهی است موثر برای بازگرداندن روح زندگی به کالبد بنا.

کلیدواژه ها:

پدیدارشناسی ادراک ، معماری ، یوهانی پالاسما ، معبد آب ، تادائو آندو