نگاهی بر حکمت و نگرش رنگ ها در ادیان ابراهیمی ایران

رنگ در ادیان در گذشته بیانگر نیروهای خیر و شر بودند، گاه تداعی کننده ابلیس و پلیدی و ناپاکی و گاه نشانه تقدس و پاکی و خیر بودند. همچنین رنگها در ترکیب با فرمهای مختلف برای نگهداری بشر از نیروهای شر مورد استفاده قرار میگرفتند . گر چه ادیان رنگ خاصی ندارند، اما به تبعیت از مختصات خاص اجتماعی، فرهنگی و جغرافیایی گاه رنگ خاصی به آنها نسبت داده شده است که در این مقاله بیشتر به ادیان ابراهیمی ) مسیحیت - یهودیت - اسالم ( می پردازیم.حیات اجتماعی، شناخت این بسترها را گاه بسیار مشکل میکند. برای مثال به طور کلی تقدس رنگ زرد در میان بوداییها، قرمز در میان هندوها و نیز سبز زمردین در میان مسیحیان و فیروزهای و سبز در میان مسلمانان )و ایرانیان( نشان دهنده تفاوت جایگاه رنگها در میان تمدنهای بشری است و موید این نکته است که هر رنگ با توجه به بینش و جهان بینی اقلیم و جغرافیا و آیین و مذهب در هر منطقه ای دارای تفاوت است. در منظر نگاه اسالمی و عرفانی، رنگها منزلت خاصی دارند و هر یک از آنها به منزله نماد یکی از مراحل تعالی و رسیدن به حق تعالی تلقی میشوند. به طور مثال در تاویلهای مختلف عارفانه در عالم تصوف و عرفان از جمله هفت اندام لطیف انسان تقسیم بندی میشود. الزم به ذکر است که روش تحقیق و روش گردآوری اطالعات به صورت کیفی و تدوین آن به شیوه توصیفی- تحلیلی است.