تاثیر فضای بازی درمانی در روند بهبود مهارتهای اجتماعی و کاهش نشانه های رفتاری برای کودکاندارای اختلال اوتیسم

هدف: یکی از ملاکهای تشخیصی اختلال اوتیسم ، آسیب به مهارتهای ارتباطی فرداست که مشکلاتی را در فراگیری مهارتهای زبانی و گفتاری به وجود می آورد. امروزه استفاده از بازی درمانی باهدف حمایت از کودکان با اختلال طیف اوتیسم رواج یافته است . بازی درمانی رویکردی فعال است که به کودک اجازه میدهد تا احساسات هوشیار و ناهشیار خود را به واسطه بازی آشکار کند. بنابراین هدف از این پژوهش بررسی تاثیرفضای بازی درمانی در روند بهبود مهارتهای اجتماعی و کاهش نشانه های رفتاری برای کودکان دارای اختلال اوتیسم میباشد.روش تحقیق : روش پژوهش در این تحقیق کاربردی است و از نوع توصیفی -تحلیلی میباشد . تحقیق حاضر برمبنای مطالعات کتابخانه ای و با مرور ادبیات علمی تلاش می کند تا با بررسی تاثیر فضای بازی درمانی در مسیر بهبود توانایی های ارتباطی و رفتاری کودکان دارای اوتیسم را مشخص نماید.خلاصه نتایج : بازی درمانی یکی از روشهای موثر در درمان این اختلال میباشد. بازی نقش موثری در رشد کودک دارد و در خلال بازی میتوان به بسیاری از ویژگی ها مسائل و رشد کودک پی برد. در بازی درمانی میتوان ساختارها و قوانینی را لحاظ کرد. این ساختارها ابزار قدرتمندی هستند که باعث رشد و تصحیح مهارتهای حرکتی ، ارتباطی و اجتماعی کودکان میشوند. بنابراین میتوان نتیجه گرفت که بازی به عنوان یک روش آموزشی و درمانی مناسب برای ارتقا مهارتهای ارتباطی کودکان با اختلال اوتیسم به شمار میرود.

کلیدواژه ها:

اوتیسم ، بازی درمانی ، معماری ، مهارتهای اجتماعی ، برقراری ارتباط.