بررسی تاثیر رویکرد انعطاف پذیری معماری داخلی بر فضاهای آموزشی (مطالعه موردی دانشکده معماری دانشگاه آزاد علوم و تحقیقات گیلان)

از نگاه معماری ، طراحی فضای آموزشی به شکل مستقیم و غیر مستقیم بر کارآمدی آموزش دانشجویان، تاثیر داشته و کیفیت آن باید مطابق با سیستم آموزشی و شیوه انتقال مطلب باشد. با توجه به نیازهای متفاوت کاربران در فضاهای آموزشی ، انعطاف پذیری در طراحی و ساخت فضاهای آموزشی بسیار حائز اهمیت است . در این روش، فضاهای آموزشی به گونه ای طراحی می شود که قابل تغییر و تنظیم باشد و بتواند به نیازهای کاربران در هر لحظه پاسخ داده و با تغییرات جامعه و فناوری همگام شود.در مورد رشته های هنر و معماری به دلیل نیازهای عملکردی خاص آن ها، کارآمدی ، الزامات بسیار فراوانی را مطرح مینماید و ریزبینی در معماری داخلی فضاهای آموزشی معماری ، به دغدغه بسیاری از طراحان تبدیل شده است لذا پژوهش حاضر در جهت نیل به فضایی که ویژگی های کالبدی آن به ارتقاء و تسریع فرآیند یادگیری در دانشجویان رشته ی معماری یاری می رساند، انجام شده است . در این راستا، مولفه های ویژه ای همچون: اجتماع پذیری ، انعطاف پذیری ، حس تعلق ، ادراک و تجارب بصری و نیز رابطه ی این عوامل با محیط کالبدی آموزش رشته ی معماری مورد مطالعه و بحث قرار گرفته است . نتایج نشان داد که استفاده از روشهای انعطاف پذیری در معماری داخلی ، می تواند بهبود قابل توجهی در فضاهای آموزشی ایجاد کند.در نتیجه این مقاله ، استفاده از روشهای انعطاف پذیری در معماری داخلی به عنوان یک روش موثر برای بهبود فضاهای آموزشی شناخته شده است . با توجه به نتایج حاصل ، پژوهشگران و طراحان فضا مسئولین آموزش و پرورش را تشویق می کند که در طرح و ساخت فضاهای آموزشی خود، به روشهای انعطاف پذیر توجه کافی را داشته باشند.

کلیدواژه ها:

محیط آموزش ، انعطاف پذیری معماری ، ارتقاء سطح یادگیری ، معماری داخلی ، انعطاف پذیری