بررسی رابطه بین رفتار شخصی با بی علاقگی در دانش آموزان دختر نوجوان

بی علاقگی در دانش آموزان ممکن است ناشی از عوامل مختلفی مانند ویژگی های فردی، عدم تطابق میان محتوای آموزشی و علایق شخصی، فشارهای اجتماعی یا عوامل خانوادگی باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین رفتار شخصی با بی علاقگی در دانش آموزان دختر نوجوان انجام شد. طرح پژوهش توصیفی- همبستگی و از لحاظ هدف از نوع پژوهش های کاربردی است. جامعه آماری پژوهش متشکل از کلیه دانش آموزان دختر دوره اول سمتوسطه شهر اردکان در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ بود. برای تعیین حجم نمونه از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای استفاده شد و بر اساس جدول مورگان تعداد ۳۸۶ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. شرکت کنندگان به پرسشنامه های بی علاقگی تحصیلی نصیری و جامع بزرگی (۱۳۹۰) و رفتار شخصی کولینز و همکاران (۱۹۷۳) پاسخ دادند. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون های همبستگی پیرسون با بهره گیری از بسته نرم افزاری ۲۶ SPSS تجزیه و تحلیل شد. یافته های پژوهش نشان داد که بین بعد دیگر فرمان رفتار شخصی و بی علاقگی در دانش آموزان دختر دوره اول متوسطه شهر اردکان رابطه مثبت معنی داری وجود دارد (۰۰۱/۰>P)، بین بعد خود فرمان رفتار شخصی و بی علاقگی در دانش آموزان دختر دوره اول متوسطه شهر اردکان رابطه مثبت معنی داری وجود دارد (۰۰۱/۰>P)، بین بعد فاقد تکلف در رفتار شخصی و بی علاقگی در دانش آموزان دختر دوره اول متوسطه شهر اردکان رابطه مثبت معنی داری وجود دارد (۰۰۱/۰>P) و بین بعد پیش بینی پذیری رفتار شخصی و بی علاقگی در دانش آموزان دختر دوره اول متوسطه شهر اردکان رابطه مثبت معنی داری وجود دارد (۰۰۱/۰>P). بر اساس نتایج پژوهش می توان گفت با ایجاد فضای مناسب، ادراک دانش آموز از مدرسه می تواند کارآمدتر و در جهت رشد و پیشرفت تحصیلی بیشتر باشد و این موضوع علاقه تحصیلی را در دانش آموزان افزایش می دهد.

کلیدواژه ها:

رفتار شخصی ، بی علاقگی ، دانش آموزان دختر ، نوجوان