ریشه یابی پدیده خشونت در ارتش رضاشاه علیه ایلات

به دنبال کودتای سوم اسفند ۱۲۹۹ و تلاش رضاخان برای تشکیل یک ارتش یکپارچه و مدرن، قدرت حکومت مرکزی به نحو بی سابقه ای افزایش یافت. این تحول در زمانی بود که هرج ومرج و ناامنی سراسر ایران را فراگرفته و برقراری امنیت مهم ترین توقع جامعه از دولت بود. با تشکیل قشون متحدالشکل، سرکوبی ایلات و عشایر در دستور کار قرار گرفت و تقابل های زیادی با ایلات کردستان، لرستان، کرمانشاهان، آذربایجان، بلوچستان و دیگر مناطق روی داد. هدف پژوهش حاضر بررسی پدیده خشونت ارتش در رویارویی با عشایر و ایلات و ماهیت این تصادمات است. مقاله با تکیه بر منابع و پژوهش های معتبر و به شیوه توصیفی تحلیلی و به روش پژوهش تاریخی درصدد پاسخ به این سوال است که خشونت های ارتش در برابر عشایر و مخالفان از چه ماهیتی برخوردار بود؟ مقاله به این نتیجه می رسد خشونتی که ارتش پهلوی اول به بهانه برقراری امنیت، در تقابل با ایلات و عشایر، مرتکب شد تا حد زیادی غیرضروری و سلیقه ای بود؛ برای نمونه فرماندهانی مانند امیر احمدی و شاه بختی و دولو بیشتر به قصد غارت و چپاول دارایی های مخالفان و کسانی چون البرز و خزاعی از روی جاه طلبی به خشونت دست زدند.

کلیدواژه ها:

ارتش ، خشونت ، ایلات و عشایر ، رضاخان ، پهلوی دوم