عطار نخستین پردازندهی ایدهی شکافت ذرّه در غزلیات عرفانی

استفاده از جلوههای طبیعی همواره یکی از بن مایه های صورتهای خیالانگیز شاعرانه (شکل ذهنی) و محتوایی شاعران فارسی را تشکیل میدهد که مبتنی بر تجربیات عینی و یا ابداعات ذهنی آنهاست. این مقاله به بررسی و تحلیل یکی از اندیشه های محوری عطار؛ یعنی تامل در ذرات و اسرار آن و مقایسهی آن با ذره – به عنوان اساس آفرینش- در علم فیزیک پرداخته است. نتیجه پژوهش نشان میدهد که عطار پرکارترین و اولین شاعر فارسیگوی است که از قالب غزل، برای توصیف ذره با رویکرد علمی استفاده نموده است. ذره و شکافت آن قرنها پیش از آن که به خیال دانشمندان غربی راه یابد، ذهن این شاعر ایرانی را مشغول نموده بود. هدف عارف رسیدن به کمال است و این کمال از نظر شاعر از دل ذره که آغاز آفرینش است، شروع میشود.

کلیدواژه ها:

ذره ، عطار ، شعر فارسی ، علم فیزیک ، غزل