جایگاه و اهمیت کاربری فضای سبز در بین سایر کاربریها

منظور از فضاهای سبز شهری، نوعی از سطوح کاربری زمین شهری، با کوشش های گیاهی انسان ساخت است که هم واجد بازدهی اجتماعی و هم واجد بازدهی اکولوژیکی هستند. فضای سبز شهری از دیدگاه شهرسازی در برگیرزد بخش از سیمای شهر است که از انواع پوشش های گیاهی تشکیل شده است و به عنوان یک عامل زنده و حیاتی در کنار کالبدی جان شهر، تعیین کنند ساخت مرفولوژیک شهر است. با توجه به مفهوم فضا، زمین هایی که به پوشش گیاهی کوتاه (نازک و کم حجم) اختصاص دارد، مثل همین و مراتع به عنوان سطوح سبز و زمینهایی که به پوشش های گیاهی بلند با نسبتا اختصاص دارند، نظیر جنگل، باغ و … به عنوان فضاهای سبز دسته بندی می شود. از آن جا که فضای سبز و محیط زیست شهری در زمره اساسی ترین عوامل پایدار حیات طبیعی و انسانی در امر سلامت اسکان انسان است لذا باید نیاز انسان به گیاهان که از مهمترین عوامل اکوسیستم است را بالاتر از سایر نیازها منظور نمود و روند نابودی آنها را به دلیل اثرات مطلوب آنها، رنگ خطری برای جوامع بشری به حساب آورد. مهمترین اثر فضای سبز در شهرها، کارکرد زیست محیطی آنهاست که شهرها را به عنوان محیط زیست جامعه انسانی معنی دار کرده است و سبب افزایش کیفیت زیستی شهرها می شوند: این کارکرد زیست محیطی شامل تعدیل ها، افزایش رطوبت نسبی، لطافت هوا و جذب گرد و غبار است. دیگر تاثیرات فضای سبز در شهرها نقش نسبی دارند.

کلیدواژه ها:

فضای سبز ، جایگاه ، کاربری ، محیط