بر هم کنش نظام آموزش و پرورش و «تحقیق و توسعه» (چالش های مشارکت آموزش و صنع)

پرسش هایی نظیر اینکه آیا می توان دانش آموزان و نظام تعلیم و تربیت کشور را در فعالیت های تحقیق و توسعه شرکت داد یا خیر؟ ، چه مزایا ومعایبی بر این تعامل مترتب است ؟ ، چگونه میتوان بر هم کنش نظام آموزش و پرورش و تحقیق و توسعه ی صنایع را نهادینه کرد وبدین وسیله از پتانسیل های متقابل این دو مجموعه ی مهم کشورهای در حال توسعه و به ویژه کشور ما است که به تازگی در حال تعمیم راه اندازی واحدهای تحقیق و توسعه در صنایع کوچک و بزرگ و پارک های فن آوری می باشند. صنایع و به تبع آن واحدهای تحقیق و توسعه ی ایران به طور سنتی با کوچک انگاری ایده های خلاق و ذهن دانش آموزان و جوانان، در عمل با نادیده گرفتن هرم جمعیتی کشور ایران و پویای قاعده ی این هرم، در واقع از کشورهایی به الگوبرداری می پردازند که از این نعمت محروم هستند. با این وجود مطالعات تطبیقی در بین کشورهای مختلف و تجارب نگارنده در کار با دانش آموزان پژوهش گر، نشان گر این موضوع است که درگیر ساختن دانش آموزان در مسائل و معضلات تحقیقاتی صنایع می تواند با افزایش کارایی و اثر بخشی، در نهایت به ارتقاء بهره وری هر دو مجموعه منتهی گردد. افزایش کارایی صنایع در اثر بارش ایده ها و خلاقیت های دانش آموزان یک سویه نبوده و با اثر بخشی صنایع بر سفارشی شدن خواسته های آموزشی و انتقال سریع نیاز بازار به نظام تعلیم و تربیت درحال تحول به تعادل می رسد و در نهایت به ارتقاء بهره وری هر دو مجموعه به طور خاص و کل کشور به طور عام منتهی می گردد.

کلیدواژه ها:

تحقیق و توسعه ، صنعت ، پژوهش ، دانش آموز ، آموزش و پرورش