خودگردانی تحصیلی دانش آموزان و مفاهیم مرتبط با آن

تردیدی نیست که تجدید نظر در ساختار آموزش و به خصوص در معنی و مفهوم یادگیری برای آموزش قرن بیست و یکم ضرورتی انکارناپذیر است. آموزش و پرورش آینده باید با متمرکز شدن بریادگیرنده، زمینه انتخاب اطلاعات و سازماندهی آن را برای دانشآموزان فراهم کند؛ به بیان دیگر، به دلیل حجم بیش از حد اطلاعات باید به دانشآموزان مهارتهایی را آموزش داد که آنها را قادر سازد فعالانه در کسب، کنترل، استفاده از اطلاعات و حل مسائل اقدام کنند. برای دستیابی به این مهارتها و تواناییها باید از روشهای مناسب آموزشی استفاده کرد. امروزه یکی از مسائلی که در مدارس بسیار مهم می باشد توجه به خودگردانی تحصیلی دانش آموزان می باشد. تجهیز دانشآموزان به مهار در کنترل و ساماندهی یادگیری هایشان، تحت اصطلاح کلی خودگردانی در مدرسه و ورای آن، موضوع محوری میان مجریان، سیاستگذاران و محققان تربیتی را تشکیل میدهد. خودگردانی تحصیلی دانش آموزان وعوامل موثر بر آن موضوع مهمی است که بخشی از پژوهش های علوم تربیتی و روانشناسی را به خود اختصاص داده است. خودگردانی تحصیلی متغیری است که با بهرهگیری از مهارتهایی مانند سازماندهی و ذخیرهسازی دانش و سهولت بهرهبرداری از آنها، یادداشتبرداری و استفاده از استراتژیها برای مرور و ذخیرهسازی اطلاعات در حافظه مانند نقشه مفهومی و رمزگردانی و آموزش راهبردهای نظم دادن به ذهن، دانشآموزان را قادر میسازد تا بر فرایند یادگیری و مطالعه خود تسلط یابند دانشآموزان خودگردان در هنگام تدریس معلم سعی میکنند همان زمان با معنادار کردن اطلاعات و ایجاد ارتباط با اطلاعات قبلی، با کنترل این فرایند و ایجاد محیط یادگیری مناسب، مطالب را یاد بگیرند و عملکرد تحصیلی خود را بالا ببرند

کلیدواژه ها:

یادگیری ، خودگردانی تحصیلی ، دانش آموزان