آموزش تنظیم شناختی هیجان بر سازگاری فردی اجتماعی در دانش آموزان نابینا

هدف پژوهش حاضر آموزش تنظیم شناختی هیجان بر سازگاری فردی اجتماعی در دانش آموزان نابینا بود. این پژوهش به لحاظ نوع هدف کاربردی و به لحاظ روش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش را تمام دانش آموزان نابینای مقطع متوسطه دوم شهر تهران در نیمسال دوم سالتحصیلی ۱۴۰۳ - ۱۴۰۲ تشکیل می دهند که از میان آنها ۳۰ نفر به صورت در دسترس انتخاب و با همگن سازی در دوگروه به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. شرکت کننده ها جهت پیش آزمون پس آزمون و پیگیری به نسخه کوتاه پرسشنامه سازگاری بل ۱۹۳۹ پاسخ دادند. بعد از ۸ جلسه ۱۲۰ دقیقه ای آموزش تنظیمشناختی هیجان، داده های پژوهش با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل شدند. آموزشتنظیم شناختی هیجان بر سازگاری فردی اجتماعی ۰۰۱ / ۰ = P اثرگذار بود و اثر افزاینده داشت. اثر زمان موجبافزایش سازگاری فردی اجتماعی ۰۰۱ / ۰ = P نسبت به مرحله پیش آزمون شد. اثر متقابل زمان*گروه ها موجب افزایشسازگاری فردی اجتماعی۰۰۱ / ۰ = P نسبت به گروه گواه شد.

کلیدواژه ها:

تنظیم شناختی هیجان ، دانش آموزان نابینا ، سازگاری فردی اجتماعی