بررسی پارامترهای اساسی و عملکرد فرآیند جداسازی دی اکسید کربن با استفاده از حلالهای جاذب نوین و سیستم های پیشرفته تماس دهنده گاز – مایع در واحد های هیدروژنپالایشگاه های نفت

واحد تولید هیدروژن به منظور تولید هیدروژن با درجه خلوص. %۹.۹۹ طراحی و نصب شده ا ست . خوارک واحد تولید هیدروژن میتواند گاز طبیعی ، گازهای هیدروکربوری تصفیه شده در واحد آمین و یا پروپان با شد. که به علت قابلیت د ستر سی و استفاده آسانتر معمولا از گاز طبیعی به عنوان خوراک استفاده میگردد. قسمت دیگری از هیدروژن تولیدی از خالص سازی گازهای غنی از هیدروژن تولیدی در واحد تبدیل کاتالیستی تامین میشود. خوراک گازی واحد مخلوطی از بیشتر گاز طبیعی و گازهای تصفیه شده با آمین به مقدار کم می باشد. مخلوط گازهای خروجی از قسمت تبدیل واحد تولید هیدروژن نهاتای برای خالص سازی و استحصال گاز هیدروژن، با درجه خلوص بالا محتوی لایه های متفاوت جذب کننده سطحی ، برای جذب ناخالصیهای CO و CO۲ حاوی بخار آب هستند شده و هیدروژن تقربای خالص خروجی به واحد هیدروکراکر تزریق میگردد. به منظور تحصیل یک گاز خالص قبل از اینکه قدرت مواد جاذب برای جذب ناخالصیهاکاملا تحلیل برود بای ستی فرآیند جذب ناخالصیها به اتمام ر سیده با شد. بنابراین برای تداوم جریان محصول خالص باید خوراک را به ب ستر دیگری از مواد جاذب که احیاء شده با شد تغییر داد. دفع ناخالصی ها از بسترمواد جاذب احیاء نامیده می شود. در حال حا ضر از محلول دی گلیکول آمین (DGA) به عنوان حلال و سیال وا سط معمولجهت جدا سازی دی اکسید کربن و خالص سازی هیدروژن تولیدی ا ستفاده می شود که در این پژوهش امکان پذیری ا ستفاده از حلال ها و روش های نوین مطرح دیگری نیز بررسی شده و تاثیر آن در بهینه نمودن و افزایش راندمان فرآیند مد نظر مطالعه خواهد شد.

کلیدواژه ها:

واحد هیدروژن ، دی اکسید کربن ، حلال های جاذب آمینی ، جداسازی ، پالایشگاه های نفت