احیای معماری بومی و طراحی اکولوژیک هر منطقه آب و هوایی با تکیه بر اصول معماری سبز در مجتمع مسکونی

کشور ایران به چهار نوع اقلیم تقسیم بندی شده است،.هر کدام از مناطق پوشش گیاهی مختص به نوع آب،خاک و هوای خود را دارا می باشند.با مصرف سوخت های فسیلی و دیگر مواد این چنینی،شوربختانه در برخی مناطق کشور شاهد تغییر اقلیم و گرم شدن هوا و کم شدن نزولات آسمانی هستیم.طبیعت و اصطلاح بوم آورد بودن از گذشته تا بحال با معماری و ساختمان سازی تمامی نواحی کشور رابطه جدانشدنی داشته است، بطوری که با بازدید از بناهای قدیمی به راحتی میتوان ترکیب شدن با محیط را مشاهده کرد.امروزه می بایست مجتمع های مسکونی را در هر نواحی با پوشش گیاهی همان منطقه ترکیب کرد،تا اینگونه هم اقلیم و فرهنگ آن منطقه حفظ شود و هم با گسترش کاشت پوشش گیاهی آن اقلیم آلودگی هوا کم شده و از تغییر اقلیم در اثر افزایش گازهای گلخانه ای جلوگیری به عمل آید.به گونه ای میتوان گفت که معماری سبز اقلیمی و بومی ایجاد شود.مجتمع های مسکونی مهم ترین کاربری بین بقیه کاربری ها هستند، زیرا با افزایش جمعیت و تقاضای زیاد شهروندان به آپارتمان نشینی ساخت مجتمع مسکونی رایج تر شده است.همچنین در مجتمع های مسکونی ساکنین نیاز بیشتری به فضای جمعی و تعاملات اجتماعی دارند،که این خود دلیل محکمی بر تکیه دادن به پوشش گیاهی همان منطقه و حفظ فرهنگ و اکوسیستم آن می باشد.بعبارتی راحت بودن نگهداری و هزینه نگهداری کم این گونه فضاهای سبز نیز قابل توجه می باشد،با ظهور معماری مدرن و صنعتی شدن ساختمان سازی و همچنین افزایش تقاضا شاهد کم رنگ شدن طراحی بومی و فرهنگی خصوصا در بخش مسکن و مجتمع های مسکونی هستیم،که امید بر این می رود که با بومی سازی پوشش گیاهی به احیای هویت و تصویرفرهنگی هر ناحیه اقلیمی دست بیابیم.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، طراحی اکولوژیک ، منطقه آب و هوایی ، معماری سبز ، مجتمع مسکونی