تاثیر اقلیم بر معماری بومی و پایدار

طراحی اقلیمی در سرزمین ما سابقه چند هزار ساله دارد. در واقع با آغاز یکجانشینی در ایران، توجه به اقلیم همواره اصلی مهم در طراحی و اجرای ساختمان ها بوده است. با ظهور معماری مدرن و استفاده روزافزون از تاسیسات مکانیکی، اهمیت اقلیم در معماری مورد کم توجهی قرار گرفت. ولی با توجه به کاهش ذخایر پایان پذیر نفت، آلودگی شهرها و صدمات جبران ناپذیر سوخت فسیلی به محیط زیست، توجه به اقلیم و طراحی اقلیمی از نیمه دهه ۵۰ شمسی مجددا مورد توجه واقع گردید. در معماری سنتی ایران ساختمان براساس موقعیت جغرافیایی خویش از طریق سقف ها، کم نمودن سطوح خارجی در مقابل تابش مستقیم آفتاب، احداث سایبان های مناسب هر منطقه، بادگیرها، زمین ها، حیاط های مرکزی، جانپناه های سایه گستر، پنجره هیا روبه آفتاب، انتخاب مصالح مناسب سقف ها، دیوارها، احداث آب انبارها، و ... جنان با محیط خارج مقابله می نماید که بهترین آسایش فضای داخلی را بدون استفاده از دستگاه های پیچیده انرژی و آلوده کننده امکان پذیر می سازد، با عبارتی دیگر، اسلاف مابه بهترین وجهی از قوانین و سیستم های غیرفعال خورشیدی آگاهی داشته و استفاده کرده اند. ولی تاکنون هیچ یک از عناصر فوق الذکر از طریق علمی بررسی کامل نشده و ارتباط آنها با یکدیگر به صورت دانشی مدون عرضه نگردیده است. در صورتی که در کشورهای دیگر دانشمندانی به تجزیه و تحلیل علمی بیشتر عناصر سیستم های غیرفعال خورشیدی دست زده و نمونه های ارزنده ای براساس نتیجه تحقیقاتشان طراحی، ساخته و به جامعه بشری ارائه نموده اند.