بررسی تاثیر افزودنی های بتن در محافظت از سازه های بتنی مجاور با آب خلیج فارس

علاقه به ساخت و ساز و توسعه سازه ها در مناطق ساحلی، مشکلات فرسایش و پدیده خوردگی در سازه ها را افزایش داده است. خوردگی تخریب یک ماده در اثر واکنش با محیط آن می باشد و یکی از عوامل اساسی تخریب سازه های بتن مسلح را تشکیل می دهد. با توجه به شدت پیامدهای زیست محیطی ساحلی بر یکپارچگی سازه های بتن مسلح، ارتقا ء تحقیقات علمی در این مناطق خاص از اهمیت بالایی برخوردار شده است . این امر منجر به تلا شهای عمده برای مدیریت بحران مشکلات فرسا یش و احیا ی ظرفیت ساحلی برای سازگاری با تغییرات کوتاه مدت و بلندمدت ناش ی از فعالیتهای انسانی، رویدادهای شدید و افزایش سطح دریا شده است. مشکل فرسایش ، زمانی حاد می شود که اقدامات متقابل (یعنی گزینه های سازه ای سخت یا نرم) اعمال شده، طراحی، ساخت، یا نگهدار ی نامنا سب باشند و اثرات آن د ر سواحل مجاو ر به دقت ارزیابی نشود . این پژوهش که بصورت تحلیلی توصیفی با استفاده از مقالات مختلف داخلی و خارجی انجام گرفته و به اثر افزودنی های بتن در سازه های بتنی که در مجاورت آب دریا قرار دارند وتاثیر افزودنی های الیافی با جنس های مختلف در بتن تحت شرایط آب دریا پرداخته شده است. بر اساس نتایج تغییرات مقاومت فشاری برای نمونه های بتن ۷ روزه ، ۲۸ روزه و ۹۰ روزه مشاهده شده است که در هر دو حالت نگهداری تحت آب معمولی و نیز آب شور دریا ، بیشترین مقاومت فشاری برای بتن با ۵% الیاف فولادی و می باشد و همچنین کمترین مقاومت ثبت شده برای نمونه بتن با ۵% الیاف پلی پروپیلن تحت شرایط نگهداری آب شور دریا می باشد. بر اساس نتایج مقاومت خمشی برای نمونه های بتن ۷ روزه ، ۲۸ روزه و ۹۰ روزه مشاهده شده است که در هر دو حالت نگهداری تحت آب معمولی و نیز آب شوردریا، بیشترین مقاومت خمشی برای بتن با ۳% الیاف پلی پروپیلن ثبت شده است. و کمترین مقاومت ثبت شده برای نمونه بتن با ۰ تا ۱% الیاف پلی پروپیلن تحت شرایط نگهداری آب شور دریا، می باشد.

کلیدواژه ها:

سازه های بتنی ، آب دریا ، بتن ، الیاف مختلف ، افزودنی های بتن