رابطه اعتقاد به دعا با اضطراب امتحان و رضایت تحصیلی دانش آموزان

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه اعتقاد به دعا با اضطراب امتحان و رضایت تحصیلی دانش آموزان پسر پایه پنجم مقطع ابتدایی شهرستان بافق بود. جامعه آماری شامل دانش آموزان پسر پایه پنجم شهرستان بافق که در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ مشغول به تحصیل بوده اند میباشد. حجم نمونه مورد مطالعه ۲۶۵ نفر بود که از طریق جدول مورگان از جامعه آماری ۸۵۰ نفره به صورت نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. این پژوهش از نوع همبستگی است و ابزار سنجش در این پژوهش، سه پرسشنامه اعتقاد به دعا عابدی (۱۳۹۴)، اضطراب امتحان فرید من (۱۹۸۳) و رضایت تحصیلی هیوبتر (۲۰۰۱) بوده است که روایی و پایایی ابزار سنجش مورد تایید قرار گرفت. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها در زمینه آمار توصیفی از روشهای آماری میانگین و انحراف معیار و در زمینه آمار استنباطی از روشهای آماری ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون دو متغیره استفاده شده است. نتایج نشان دهنده آن است که بین دو متغیر اعتقاد به دعا و اضطراب امتحان رابطه معنادار منفی وجود دارد و هر چه اعتقاد به دعا بیش تر باشد. میزان اضطراب امتحان کم تر است (۰.۰۰۱). همچنین بین دو متغیر اعتقاد به دعا و رضایت تحصیلی رابطه معنادار مثبت وجود دارد. هر چه اعتقاد به دعا بیش تر باشد رضایت تحصیلی نیز بیش تر است (۰.۰۰۱=P).

کلیدواژه ها:

اعتقاد به دعا ، با اضطراب امتحان ، رضایت تحصیلی.