نگرشی بر سیر تکامل شهرسازی معاصر ایران در ارتباط ذهنی و مکان های مهم

فضایی که نمی توان آن را رابطه ای، تاریخی یا هویت ساز توصیف کرد، در مقابل مکان، ناممکن است. در غیرممکن، یک فرد می تواند نقش آفرینی را در یک محیط ناشناس تجربه کند و در میان جمعی از مردم تنها باشد. مردم میل شدیدی برای ارتباط ذهنی با مکان های مهم دارند، اما وقتی چیزی غیرممکن باشد، این پیوند ذهنی از بین می رود و فرد دیگر احساس نمی کند که مجبور باشد آن را توسعه دهد یا در ساخت آن شرکت کند. علاوه بر این، او هیچ توجهی به اتفاقات، دغدغه ها و مشکلات شهر ندارد. در این پژوهش، بررسی و تحلیل عناصری که در ایجاد جغرافیای غیرممکن عجیب کرج نقش دارند، انجام شده است. روش تحقیق ترکیب روش های کمی و کیفی است. با استفاده از یک رویکرد کمی، ابتدا به ایده هایی که در حال حاضر در جغرافیای Namcan وجود دارد نگاه می کنیم. در مرحله بعد، با استفاده از رویکرد کیفی، داده های جمع آوری شده از سناریوی فعلی را بررسی می کنیم. نتایج نشان می دهد که کرج شهری غیرممکن از نظر جغرافیایی است، ویژگی ای که منجر به فقدان اجتماع در میان مردم و همچنین خشونت و بی میلی برای تعامل شده است. با توجه به اینکه ما با انبوهی از فرهنگ ها سر و کار داریم، یکی از بارزترین توضیح برای غیرممکن بودن این کلان شهر، تنوع خرده فرهنگی و ظرفیت مهاجرت آن است. در نتیجه، درک مشترکی از تاریخ، گذشته یا فرهنگ شهری وجود ندارد.

کلیدواژه ها:

شهرسازی ، معاصر ، ایران ، ارتباط ذهنی ، مکان های مهم ، نقش آفرینی.