تاثیر دو روش تمرین تناوبی با شدت بالا و متوسط بر واسپین و اپلین مردان دارای اضافه وزن

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر دو روش تمرین تناوبی با شدت بالا و متوسط بر واسپین و اپلین دارای اضافه وزن بود. روش ها: پژوهش از نوع کاربردی و بصورت نیمه تجربی و شامل سه گروه به صورت دو مرحله آزمون گیری پیش و پس آزمون بود. مطالعه حاضر بر روی ۳۰ مرد با محدوده سنی ۲۰ تا ۲۵ سال دارای اضافه وزن انجام شد. آزمودنی ها به صورت تصادفی در یکی از سه گره ۱۰ نفری شامل گروه برنامه تمرین تناوبی با شدت بالا، برنامه تمرین تناوبی با شدت متوسط و کنترل تقسیم شدند. مدت برنامه تمرینی دو گروه تجربی به مدت هشت هفته بود. هر جلسه تمرین تناوبی شدید و متوسط شامل سه بخش گرم کردن، بخش اصلی تمرین و سرد کردن بود. در این تمرینات از پروتکل تغییر یافته ی گیبال و همکاران (۲۰۱۲) استفاده شد. ۲۴ ساعت قبل و پس از شروع برنامه تمرینی در شرایط آزمایشگاهی یکسان، ۵ سی سی خون سیاهرگی از دست چپ گرفته برای آنالیزهای بعدی ذخیره شد. برای سنجش آپلین از کیت مت دالیان ساخت چین و روش الایزا و برای سنجش واسپین از کیت رادیم و روش الایزا استفاده شد. از زمون شاپیروویلک جهت تعیین توزیع طبیعی داده ها و برای مقایسه نتایج گروه ها با یکدیگر از آزمون آنالیز واریانس یکطرفه استفاده شد. کلیه عملیات آماری توسط نرم افزار (SPSS) نسخه ۲۳ و سطح معنی داری آزمون ها در سطح p<۰/۰۵ اعمال گردید. یافته ها: نتایج آزمون آنالیز واریانس یکطرفه نشان داد که بین میانگین ۳ گروه پژوهش در مقادیر آپلین و واسپین مردان دارای اضافه وزن تفاوت معنی داری وجود دارد. نتایج آزمون تعقیبی بیانگر کاهش معنی دار آپلین و واسپین در گروه تمرین تناوبی شدید و متوسط نسبت به گروه کنترل بود (p=۰/۰۰۱). بین گروه تمرین تناوبی شدید و متوسط تفاوت معنی داری مشاهده نشد (p=۰/۰۰۱). نتیجه گیری: تمرینات تناوبی در دو شدت متوط و شدید می تواند بر بافت چربی و عملکرد آن تاثیرگذار باشد، اما هنوز مجموع مطالعات انجام شده، اطلاعات جامعی از چگونگی شرایط تمرینی موثر و یا موثرتر ارائه نمی دهد.

کلیدواژه ها:

تمرین تناوبی با شدت بالا و متوسط ، واسپین ، اپلین و اضافه وزن