بررسی عوامل موثر بر رضایت شغلی پزشکان عمومی ایران در سال ۱۳۹۷

هدف پزشکان عمومی، از جمله نیروهای انسانی اصلی هر نظام سلامت هستند. حرفه پزشکی ارتباط مستقیمی با سلامت انسان و کیفیت خدمات بهداشتی ارائه شده توسط آن ها دارد. هدف این پژوهش، تعیین عوامل موثر بر رضایت پزشکان عمومی در ایران در سال ۱۳۹۷ است. روش ها اطلاعات مورد نیاز در این مطالعه تحلیلی، از پژوهش بیاتی در سال ۱۳۹۵ استخراج شده است. به دلیل نبود چارچوب نمونه گیری مناسب و به روز برای پزشکان، به ویژه پزشکان بخش خصوصی، جمع آوری داده ها در ۲ همایش ملی انجمن پزشکان عمومی ایران انجام شد. برای برآورد تعداد نمونه مورد نیاز از فرمول حجم نمونه کوهن استفاده شد. حجم نمونه ۶۶۶ پزشک عمومی بود که به روش نمونه گیری ساده انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسش نامه محقق ساخته بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آنووا، تی ، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون لجستیک استفاده شد. متغیرهایی که اهمیت قابل قبولی در تحلیل تک متغیره و اختلاف میانگین داشتند، وارد مدل رگرسیونی شدند. یافته ها داده های به دست آمده نشان می دهد که ۵۶/۲۵ درصد از پزشکان رضایت شغلی کامل و ۳۹/۶۶ درصد آن ها رضایت اقتصادی کامل دارند. رضایت شغلی و اقتصادی در پزشکان زن (۶۰/۴۰ درصد، ۴۶/۱۸ درصد) و در پزشکان مرد (۵۲/۸۷ درصد، ۲۷/۲۷ درصد) بود. پزشکان متاهل رضایت شغلی و اقتصادی بیشتری (۵۷/۵۰ درصد، ۳۶/۲۹ درصد) نسبت به پزشکان مجرد (۵۱/۲۸ درصد، ۳۴/۷ درصد) داشتند. رضایت شغلی پزشکان شاغل در بخش خصوصی (۱۵/۲۴ درصد) و بیشتر از پزشکان بخش دولتی (۱۷/۸۳ درصد) بود، در حالی که پزشکان شاغل در بخش دولتی از نظر اقتصادی رضایت بیشتری داشتند. نتیجه گیری میان جنسیت، اشتغال در سازمان دولتی یا خصوصی، انتظارات اقتصادی، درآمد نسبی ادراک شده، رضایت بیمار و وضعیت تاهل با رضایت حرفه ای رابطه معناداری وجود دارد. همچنین بین جنسیت، محیط، نسبت درآمد واقعی به هدف، درآمد، درآمد نسبی درک شده و سن با رضایت اقتصادی رابطه معناداری وجود دارد.

کلیدواژه ها:

General practitioners ، Physicians ، Job satisfaction ، Professional satisfaction ، Economic satisfaction ، انگیزه ، ایران ، پزشکان عمومی ، رضایت فردی ، نیروی کار