تحلیل مکان در حکایت سیمرغ عطار بر اساس نظریه وجودی هایدگر

فلسفه ی وجودی هایدگر از جمله نظریات هستی شناسانه در تبیین «وجود» و جهان هستی است که تاثیرات دامنه دار در حوزه های مختلف در قرن بیستم و قرن اخیر داشته است. در فلسفه ی هادیگر مفهوم کلیدی«وجود»، درک خویشتن وجودی در معنای« مکانت وجود» است. هایدگر معتقد است که برای درک وجود باید از "خود" شروع کرد. یعنی این انسان است که باید در ابتدا و راجع به وجود خود بیاندیشد. به عبارتی اولین مکانی که انسان در برخورد با تفکر وجودی هایدگر مواجه است، خود یا خویشتن است. در حقیقت مکانت وجودی جای است که موجودات به عرصه بودن و هستی وارد می شوند. نقش تعاملی موجودات در سیر داستان سیمرغ عطار، با هستی در ساحت مکان، به صورت ویژه ای نمایان می شود. مولفه های قرب و بعد موجودات به وجود، موطن، موجودیت راه و تجمع و همدلی در شکل پذیری هستی، از جمله مواردی هستند که نیازمند بحث و بررسی وجودی است. اگر ما، هر یک از پرنده های داستان را« دازاین» تلقی کنیم، هرموجود، مکان هستی است و به اندازه هر موجود، جهانی متولد می شود. در داستان سیمرغ عطار هر یک از مرغان گرفتار تجارب مکانی غیر واقعی می شوند و مکانی را که در ان به سر می برند، خاطره انگیز می دانند و با دیگر مرغان رهسپار نمی شوند. در این میان فقط سی مرغ به موطن اصلی خود یعنی هستی، موجودیت یا مکانت حقیقی خود باز می گردند.

کلیدواژه ها:

عطار ، منطق الطیر ، هایدگر ، مکان ، وجود