خلاقیت و تاثیر آن در سازمان

در ساده ترین بیان ، خلاقیت عبارت است از توانایی انسان برای ایجاد ایده های نو و بدیع. انسان از بدو وجود، در تاثیرپذیری از محیط با بکارگیری توانایی ذهنی خویش، ضمن توسعه دایمی شناخت از خود و جهان پیرامون ، تغییرات و تاثیرات گوناگون را بر محیط و خویشتن اعمال کرده است. یافته های انسان، جلوه ای از ذهن آفرینش گر و جستجو گر او بوده است. ساخته های او نیز تجلی اندیشه خلاق اوست. نخستین موارد بروز خلاقیت بشر را می توان در انتخاب و بکارگیری اشیا تیز برای برش اجسام یا شکار حیوانات دید. قدرت خلاقیت سبب شد بشری که هنوز علم و تجربه ساخت سرپناه را برای خود بدست نیاورده، از غار برای سکونت بهره گیرد. در هیچکدام از اجزا یا کلیت دستاوردهای انسان در فرهنگ و تمدن وی نمی توان موردی یافت که رد پای خلاقیت در آن یافت نشود و به عبارت ساده تر تمامی موارد و مفردات دستاوردهای معنوی و مادی انسان در عرصه فرهنگ و تمدن ، حاصل قدرت «اندیشه خلاق» اوست. خلاقیت توانایی مشترک همه انسان هاست. متفکری می گوید: «همه افراد خلاق بدنیا می آیند.اما در طول عمر خویش فرا میگیرند که خلاق نباشند.» تحقیقات نشان داده قدرت خلاقیت در انسان در میان سالی کمتر از 10% خلاقیت او در سه سالگی است. رشد خلاقیت انسانها معادل آزاد سازی نیروی عظیمی است که علاوه بر تسهیل و تسریع کیفیت و روند توسعه جامعه، به افراد در رسیدن به تعادل شخصی و معنای وجودی مطلوب کمک اساسی خواهد کرد، و به این ترتیب، بستر اساسی برای ایجاد قابلیت های رشد و ارتقاء در سازمان ها را به منظور دستیابی به مزیت رقابتی را تشکیل می دهد. به همین دلیل، سالهاست که ارتقاء خلاقیت مورد نظر موسسات و جوامع پیشرو قرار گرفته و زمینه ها و شیوه های مناسبی برای این منظور بدست آمده است.