تبیین روابط ساختاری کیفیت زندگی زناشویی بر اساس صفات پاتولوژیک شخصیت: نقش میانجیگر نظام ارزشی همسر و عملکرد زوج

مقدمه: کیفیت زندگی زناشویی تحت تاثیر عوامل مختلفی قرار دارد، مرور پژوهش ها نشان می دهد که صفات شخصیتی عامل مهمی در زندگی زناشویی است اما در زمینه بررسی نقش میانجیگر نظام ارزشی همسر و عملکرد زوج شکاف پژوهشی وجود دارد. از این رو پژوهش حاضر با هدف تبیین روابط ساختاری کیفیت زندگی زناشویی بر اساس صفات پاتولوژیک شخصیت بر اساس نقش میانجیگر نظام ارزشی همسر و عملکرد زوج انجام شد. روش: روش پژوهش حاضر از نوع همبستگی با رویکرد مدل ساختاری بود. جامعه آماری شامل دانشجویان متاهل در دانشگاه های آزاد اسلامی واحد علوم تحقیقات و واحد رودهن بودند. از این جامعه سی صد و هفتاد و هشت نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه های کیفیت زندگی زناشویی لیچتر و کارمالت۲۰۰۴ با شش خرده مقیاس، پرسشنامه صفات پاتولوژیک شخصیتPID-۵-BF کروگر و همکاران۲۰۱۲، پرسشنامه نظام ارزشی همسرMVS ادولاند و ساگارین۲۰۱۴ و پرسشنامه عملکرد زوج آپوستولو و همکاران۲۰۱۸ پاسخ دادند. داده های پژوهش با استفاده از تحلیل مسیر و مدل ساختاری تحلیل شد. نتایج: شاخص های برازندگی حاصل از تحلیل نشان داد که مدل ساختاری با داده های گرد آوری شده برازش قابل قبول را دارد. ضریب مسیر کل بین صفات پاتولوژیک شخصیت با کیفیت زندگی زناشویی منفی و در سطح یک صدم معنادار بود. ضریب مسیر بین عملکرد زوج و نظام ارزشی همسر با کیفیت زندگی زناشویی منفی و در سطح یک صدم معنادار است. مسیر غیرمسقیم بین صفات پاتولوژیک با میانجیگری سیستم ارزشی همسرو عملکرد زوج در سطح یک صدم معنادار بود. نتایج نشان داد که سیستم ارزش همسر و عملکرد زوج ارتباط بین کیفیت زندگی زناشویی و صفات شخصیتی را میانجیگری می کند. بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج می توان گفت صفات شخصیتی نقش مهمی در ارتقای کیفیت زندگی زناشویی ایفا می نماید و می توان با تقویت نظام ارزشی همسر و عملکرد آن ها می توان کیفیت زندگی زناشویی را بهبود بخشید.

کلیدواژه ها:

Marital Quality Of Life ، Pathological Personality Traits ، Spouse’s Value System ، Couple Performance ، کیفیت زندگی زناشویی ، صفات پاتولوژیک شخصیت ، نظام ارزشی همسر ، عملکرد زوج