فن آوری آموزشی و نگرش سیستمی

فناوری اطلاعات سال هاست که در کشورهای پیشرفته به عنوان یکی از مهمترین ابزارهای توسعه مورد استفاده قرار گرفته است. تغییر و تحولات سریع محیطی در عصر اطلاعات همه سازمان ها و نهادهای بشری از جمله آموزش و پرورش را با چالش هایی از قبیل جهانی شدن, رقابت شدید, کمبود منابع و نوسان های غیر قابل پیش بینی روبه رو ساخته است. آموزش و پرورش به ناچار برای مقابله با این وضعیت نیاز به انجام اصلاحات, سازماندهی مجدد و استفاده از فناوری اطلاعات و ارتباطات دارد. با توجه به اهمیت و مزایای خصوصی و عمومی فن آوری اطلاعات و ارتباطات, آموزش و پرورش می تواند نقش عمده ای در کاربری فناوری اطلاعات و ارتباطات ایفا نماید. لذا به منظور تبدیل فن آوری اطلاعات و ارتباطات به فرهنگ عمومی, نیاز به بررسی موضوع با تفکر سیستمی در آموزش و پرورش, زمینه سازی برای استقرار مدارس مجازی و هوشمند, تعامل, هماهنگی و همکاری تمام نهادها و سازمان های دولتی, مشارکت بخش خصوصی, تدوین قوانین و استراتژی های جامع و مواردی از این نوع است. رعایت این راهکارها منجر به کارآیی و اثربخشی نظام آموزشی, برابری فرصت های آموزشی برای همه در تمام سطوح تحصیلی, پیشرفت کیفی و کمی تعلیم و تربیت, ایجاد روحیه پژوهشی در معلمان و دانش آموزان, تقویت خودنظارتی, پرورش قوه ادراکی و تصمیم گیری, تربیت نیروهای باسواد اطلاعاتی و کارآفرین و پیشگیری از فرار مغزها خواهد شد.(هاشمی ،۱۳۸۷)