عقده حقارت در شخصیت گرسیوز

راز ماندگاری یک اثر ادبی شخصیت ها و چگونگی معرفی شخصیت های آن است. شخصیت های ماندگاری که گاهی حتی یک اثر ادبی را با نام شخصیت آن می شناسیم. درست مانند شاهنامه که با وجودهزاران شخصیت در آن، با شنیدن نام رستم به یاداین حماسه بزرگ می افتیم و یا برعکس، نام شاهنامه ناخودآگاه یادآور شخصیت رستم است و این نشانگر شناخت عمیق فردوسی نسبت به لایه های درونی شخصیت ها و توجه به همه ابعاد این شناخت در رفتار، گفتار و اندیشه های هر شخصیت است. برای مثال تسلیم شدن- حتی با دلایل موجه- برای رستم غیرممکن است. چرا که باعث می شود این شخصیت برای همیشه به فراموشی سپرده شود. علاوه بر دلایل دیگر، یکی از مهمترین دلایل ماندگاری شاهنامه شخصیت پردازی دقیق و صحیح فردوسی است. امروزه یکی از رشته های علمی که برای شناخت بهتر انسان بکار برده می شود. علم روان شناسی است و یکی از شاخه های مهم آن روان شناسی فردی است که پایه گذار آن آلفردآدلر می باشد. این روان شناس نام آور برای تبیین مسائل مربوط به روان شناسی فردی، به آثار کهن ادبی و شیوه های شخصیت پردازی آنها را ر وی آورده است. در این نوشتار براساس علم روان شناسی فردی به تحلیل یکی از شخصیت های منفی شاهنامه به نام گرسیوز، با توجه به نقش مهم وی در دو داستان سیاوش و بیژن و منیژه پرداخته می شود و با تعریف اختلال روانی عقده حقارت و پیامدها و نشانه های اصلی و فرعی آن، وجود این عقده در این شخصیت اثبات می شود.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، فردوسی ، سیاووش ، گرسیوز ، افراسیاب ، عقده حقارت