بررسی تخیل کودکان و رؤیای آرمان شهر، با محوریت نمایشنامه ی بهترین بابای دنیا اثر غلامحسین ساعدی

آدمی از طریق فطرت، غریزه، کنجکاوی و بینهایت جویی که خداوند در درون وی به ودیعه نهاده است،‌ قادر به ادامه ی حیات و صیانت وجود می شود. در برابر آلام و رنج های درونی، موضع مناسب اتخاذ کرده و خود را از درماندگی ها نجات می دهد، اینجاست که وی از نیروی تخیل و خیال بافی کمک می گیرد. در خیال بافی،‌ آدمی تابع آرزوهای خویش می شود و واقعیات را به گونه ای دیگر درک می کند. این حالت قسمتی از بازیهای خیالی دوران کودکی هر کس را تشکیل می دهد، در آن هر کودکی خود را فردی مهم احساس می کند، این فایده را برای کودک دارد که از اضطرابات او جلوگیری می کند، به نقشه های آتی کمک می نماید. در کل برای او زندگی شیرین و شاداب کننده ای را فراهم می نماید و کم اند کودکانی که چنین نباشند، بخصوص کودکانی که از نعمت داشتن پدر یا مادر محرومند، غلامحسین ساعدی نویسنده ای است که همواره به مصائب مردم محروم توجه نموده وبا به تصویر کشیدن این محرومیت در نوشته هایش، رؤیای وصول به آرمان شهر را در اذهان می پروراند. این مقاله بر آن است تا ضمن بررسی تخیلات کودکان رنج دیده، دیدگاه غلامحسین ساعدی را در مقام یک روانپزشک در این رابطه مورد ارزیابی قرار دهد.

کلیدواژه ها:

تخیل ، کودکان ، آرمان شهر ، نمایشنامه ، بهترین بابای دنیا ، غلامحسین ساعدی