بررسی مدح و ستایش در دو حکایت مثنوی با باورهای غیر منطقی آلبرت الیس

مولانا جلال الدین بلخی شاعر و عارف بزرگ ایران، در قرن هایی پیش از پیدایش علم روانشناسی در آثار خود به ویژه در مثنوی الگویی دقیق از منش و رفتار اصیل انسانی در برخورد با باورهای غیرمنطقی و منطقی ارائه داده است .او به عنوان یک انسان شناس مسلمان آراء و نظراتش پیش از روانشناسان انسان گرای غرب پرده از رفتارها و واکنش های آدمی در مسیر زندگی و در برخورد با مشکلات و نابسامانی ها برداشته است. مقاله حاضر برآن است که دو باور از دوازده باور غیر منطقی آلبرت را با دو حکایت مثنوی مورد واکاوی قرار دهد که در این بررسی نقاط مشترک فروانی در زمینه غیر منطقی بودن دغدغه تأیید از جانب دیگران به دست آمده و هردواین خصلت آدمی را ناشی از عدم خودشناسی صحیح انسان می دانند.

کلیدواژه ها:

مولانا ، آلبرت الیس ، مدح ، طوطی ، شغال