بررسی رابطه امیدبه زندگی و اختلال روان تنی در دختران و پسران شهر شیراز

مطالعات زیادی درباره رابطه امیدبه زندگی و اختلال روان تنی انجام شده اند، که نتایج متنوعی را گزارش می دهند. به طور کلی، امیدبه زندگی به عنوان یکی از عوامل مهم در بهبود سلامت روان، شناخته شده است. امیدبه زندگی به معنای اعتقاد به اینکه زندگی مفید و معنادار است و امکان دارد که در آینده بهبود یابد است. در برخی مطالعات، امیدبه زندگی با کاهش اختلالات روان تنی مرتبط شده است. هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه امیدبه زندگی و اختلال روان تنی در دختران و پسران شهر شیراز بود. روش پژوهش حاضر توصیفی و از نوع هم بستگی بوده است. جامعه آماری در این تحقیق، جوانان ۴۵-۱۸ساله شهر شیراز بوده که به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و ۱۲۲ آزمودنی، به پرسش نامه ها به دو صورت کاغذی و مجازی پاسخ دادند. در این پژوهش؛ از پرسش نامه امید میلر و پرسش نامه شکایات روان تنی تاکاتا و ساکاتا استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه ۲۶ در دو سطح توصیفی و استنباطی تجزیه وتحلیل شدند. نتایج آزمون هم بستگی پیرسون، نشان داد که بین امیدبه زندگی و اختلال روان تنی، رابطه معکوس و معناداری وجود دارد. امیدبه زندگی، می تواند به عنوان یک منبع انگیزش برای فرد عمل کند. وقتی کسی امیدبه زندگی داشته باشد، احساس خوبی راجع به آینده خود دارد و برای رسیدن به آرزوها و اهداف خود، تلاش می کند. این احساس خوب و انگیزه، می تواند بهبود عملکرد روانی و روان شناختی فرد را تسهیل کند. درصورتی که افراد زندگی را بی معنی بدانند و انگیزه کافی برای زندگی خود نداشته باشند، در عمکردهای اجتماعی خود دچار مشکل می شوند و سمپتوم های اختلال روان تنی ازجمله سردرد میگرن و زخم معده ظاهر می شوند که ریشه در ذهن فرد دارد و دلیل فیزیکی برای آنها پیدا نمی شود

کلیدواژه ها:

امیدبه زندگی ، اختلال روان تنی