اثربخشی آموزش فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد بر میزان شادکامی و تنیدگی مادران دانش آموزان با اختلال یادگیری ویژه در پاندمی کووید-۱۹

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد بر میزان شادکامی و تنیدگی مادران دانش آموزان با اختلال یادگیری ویژه در پاندمی کووید- ۱۹ است. روش پژوهش شبه-آزمایشی با طرح پیش-آزمون و پس-آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مادران دانش آموزان دختر مقطع ابتدایی دارای اختلال یادگیری ویژه در شهر تبریز، در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ بودند. نمونه آماری شامل ۳۰ نفر از مادران دانش آموزان دارای اختلال یادگیری ویژه بود که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرارگرفتند. هر دو گروه در دو مرحله پیش-آزمون و پس-آزمون با پرسشنامه شادکامی آکسفورد (HOI) و پرسشنامه استرس والدینی (PSI) مورد ارزیابی قرارگرفتند. گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه، ۹۰ دقیقه ای یک روز در هفته، آموزش فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد را به صورت گروهی دریافت کردند. داده های حاصل از پژوهش از طریق تجزیه و تحلیل کوواریانس چندمتغیره (MANCOVA) و با نرم افزار SPSS-۱۶ مورد بررسی قرارگرفت. سطح معنی داری در کلیه آزمون ها ۰۵/۰ در نظر گرفته شد. یافته ها نشان داد، در هر دو متغیر شادکامی و تنیدگی تفاوت معناداری بین گروه آزمایش و کنترل وجود دارد. با توجه به نتایج به دست آمده در این پژوهش، آموزش فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد با تاثیر بر انعطاف پذیری شناختی و افزایش پذیرش مادران دانش آموزان دارای اختلال یادگیری ویژه می تواند در افزایش شادکامی و کاهش تنیدگی آن ها در زمان شیوع پاندمی کووید- ۱۹ موثر باشد.

کلیدواژه ها:

آموزش فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد ، شادکامی ، تنیدگی ، اختلال یادگیری ویژه