روند تغییرات وزن و بهبود زخم در فیل ماهیان پرورشی ایمپلنت شده با سطوح مختلف هورمون ۱۷- بتا استرادیول

نظر به روند طولانی بلوغ در ماهیان خاویاری، امروزه از راهکارهای مختلف مدیریتی و تغذیه­ای برای کوتاه کردن این دوره استفاده می­شود. ایمپلنت­های هورمونی باعث پیش انداختن رسیدگی و موفقیت تولیدمثل در این ماهیان می­شوند که این امر مستلزم جراحی و در پی آن ایجاد عارضه زخم و عواقب احتمالی آتی بر بدن این ماهیان است. در این مطالعه، ۲۰ عدد فیل ماهی سه ساله (۲/۰±۹/۶ کیلوگرم) در حوضچه­های بتونی برای مدت ۱۶۸ روز نگهداری شدند و هر ۴۵ روز یک بار با کپسول­های محتوی مقادیر صفر، ۳، ۶ و ۱۲ میلی­گرم هورمون ۱۷- بتا استرادیول به ازای هر کیلوگرم وزن بدن با ایجاد شکاف یک سانتی متری در ناحیه شکمی ایمپلنت شدند. هر سه هفته پس از کاشت، شاخص زخم  و روند تغییرات وزنی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که بین تیمارهای مختلف به لحاظ شاخص بهبود زخم اختلاف معنی­داری یافت نشد و عمدتا پس از سه هفته بهبود یافتند. روند تغییرات وزنی در زیست سنجی های اول، دوم و سوم اختلاف معنی­داری نداشت، اما ماهیان هورمون­تراپی شده در مقایسه با ماهیان تیمار شاهد به لحاظ وزنی و سایر شاخص­های رشد (وزن کسب شده، نرخ رشد ویژه و شاخص وضعیت)، اختلاف معنی­داری را در مرحله چهارم ایمپلنت به نمایش گذاشتند (۰۵/۰>P)، هر چند اختلاف معنی­داری بین ماهیان ایمپلنت شده با سطوح مختلف هورمون، به لحاظ وزنی یافت نشد (۰۵/۰P>). این نتایج نشان می­دهد که هورمون ۱۷- بتا استرادیول با تغییر در مسیرهای فیزیولوژیک، بخش اعظم انرژی را از رشد عضلانی به فرآیندهای مربوط به رسیدگی جنسی تخصیص می­دهد. نظر به اثرات متفاوتی که هورمون ۱۷- بتا استرادیول بر عملکردهای مختلف بدن ماهیان می­گذارد، نتایج این مطالعه نشان داد که هر چند وزن ماهیان به طور معنی­داری تحت تاثیر هورمون استرادیول قرار گرفت، اما بهبود زخم در آن­ها تقریبا روندی بدون تغییر و مستقل داشت.

کلیدواژه ها:

فیل ماهی ، استروئید جنسی ، زخم ، رشد