آموزش فاز اول توانبخشی قلبی برخودکارآمدی بیماران پس ازجراحی قلب

مقدمه : بیماران پس از جراحی قلب و گذراندن دوره ریکاوری درمنزل نیاز به برنامه بازتوانی اولیه دارند برنامه باز توانی قلبی فاز یک در بهبود سلامت طولانی مدت بیماران قلبی به خوبی شناخته شده است و در زنان و مردان دارای اهمیت است . هدف این تحقیق مقایسه تاثیر آموزش توانبخشی قلبی فاز اول بر خودکارامدی بیماران تحت جراحی بای پس عروق کرونر می باشد.روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه کارآزمایی بالینی است که بر روی ۴۰ مرد و زن پس از عمل جراحی بای پس عروق کرونر انجام شد. آموزش تئوری و حرکات ورزشی فاز اول بازتوانی مرحله به مرحله و تحت نظارت با استفاده از پمفلت وکتابچه آموزشی توسط بیماران انجام شد. پرسشنامه خودکارآمدی درسه مرحله قبل از مداخله ، زمان ترخیص و یک ماه بعد از ترخیص توسط هر دو گروه زن و مرد تکمیل شد. دادههای جمع آوری شده با استفاده از نسخه ۲۱ نرم افزار SPSS و آزمون اماری آنالیز واریانس با اندازه گیریهای مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت .یافته ها: نتایج مطالعه نشان دادکه پس از اجرای فاز اول بازتوانی قلبی ، میانگین نمره کل خودکارآمدی در دو گروه مرد و زن در دو مرحله هنگام ترخیص و دوره پیگیری ( یک ماه پس از ترخیص ) نسبت به قبل از مداخله افزایش معنی داری داشته است ( ./۰۰۱>p) اما اختلاف معنی داری در مقایسه دو گروه مردان و زنان با یکدیگر مشاهده نشد(.(p=./۴۸۲نتیجه گیری : اجرای فاز اول توانبخشی قلبی باعث ارتقاء و بهبود خودکارامدی مردان و زنان تحت عمل جراحی بای پس عروق کرونر میگردد. این تحقیق تواناییهای فردی بیماران مرد و زن در دوره ریکاوری بعد از جراحی را آشکارساخت و نشان داد که مشارکت مشتاقانه خود بیماران به صورت فعال در انجام فعالیت فیزیکی سبب افزایش خودکارآمدی و کاهش نیاز به کمک آنان میشود.

کلیدواژه ها:

بازتوانی قلبی ، خودکارآمدی ، کارآزمایی بالینی