بیومارکرهای ایمونولوژیک جدید برای تشخیص و پایش اسکیزوفرنی

مقدمه : اسکیزوفرنیا یک بیماری شدید مغزی است به همراه تظاهرات بالینی ناهمگن که در تفکر، تکلم و رفتار فرد اختلال ایجاد میشود. یکی از بزرگترین چالش ها برای تشخیص و درمان موثر این بیماری عدم درک درستی از مکانیسم پاتوژنز آن است . هدف از این مطالعه بررسی اهداف و مارکرهای ایمونولوژی جدید در رابطه با بیماری اسکیزوفرنی از سال ۲۰۲۰ تا کنون است .مواد و روش ها: بررسی متون و مقالات پایگاه داده PubMed از سال ۲۰۲۰ تا کنونیافته ها: بیان غیر طبیعی عوامل مرتبط با ایمنی و ناهنجاری ها ایمونولوژیک با اسکیزوفرنیا مرتبط است . مطالعات نشان می دهد التهاب مزمن با پاتوفیزیولوژی اسکیزوفرنی ارتباط دارد تغییرات التهابی می تواند در ارتباط صحیح میان سلولهای مغز اختلال ایجاد کند همچنین ارتباط معنی داری بین سطح بالای سایتوکاین ها و دیگر واسطه های پیش التهابی مثل اینترلوکین ها، TNF, IFNg ,CRP و... با اختلالات طولانی مدت در عملکرد مغز خطر ابتلا و توسعه اسکیزوفرنی وجود دارد.تغییر در گیرنده PRR مثل TLR و RAGE همچنین در سطح سلولهای ایمنی چون ائوزینوفیل ها، ماکروفاژها ،ماست سل ها و گاما دلتا Tسل ها و تغییر در سطح CD۳۶ و بیان ژن NT-۳, Trkc و NET در سلول های T بر روی وضعیت بیماری تاثیرگذار است .مشاهدات متعددی از اثر اجزای سیستم ایمنی بر روی اسکیزوفرنیا وجود دارد مثلا رسوب C۴ از اجزا کمپلمان در توسعه علائم روان پریشی ، افزایش سطح لیگاند های گیرنده TLR۴ در خون در اپیزود اول بیماری (FES) و تاثیر LPS متصل به CD۱۴ در ایجاد پرخاشگری و میل به خودکشی در این بیماران از مواردی است که در این مطالعات بیان شده است .نتیجه گیری : طبق مشاهدات در مورد ارتباط بین اختلالات ایمنی با بیماری اسکیزوفرنی احتمال می رود بتوان از بیومارکرهای ایمونولوژیک قابل سنجش در بافت های محیطی مثل خون ، بویژه اجزای ایمنی ذاتی به عنوان خط اول دفاع میزبان که به شدت درگیر می شود در جهت روند تشخیص و روند درمان این بیماری استفاده کرد .