ضرورت شهرداریها بر نظارت و کنترل پروژه های ساماندهی شهری در راستای ارتقاء حکمروایی خوب شهری

در حال حاضر رویکردی که به عنوان اثربخش ترین، کم هزینه ترین و پایدارترین شیوه اعمال مدیریت شهری معرفی می شود«حکمروایی خوب شهری» می باشد. حکمروایی خوب شهری را می توان شیوه و فرایند اداره امور شهری با مشارکت و تعامل سازنده سه بخش دولتی، خصوصی و جامعه مدنی به منظور نیل به شهر سالم، باکیفیت و قابلیت زندگی بالا و توسعه پایدار شهری تعریف کرد. لذا مدیریت شهری با لحاظ نمودن مولفه های نظریه حکمروایی خوب شهری در برنامه ریزیها بدان دست پیدا خواهد کرد. برنامه ریزی استراتژیک ابزاری است برای حکمروایی خوب شهری، آنچه اهمیت دارد میزان اثربخشی این ابزار در رسیدن به هدف است. هدف این مقاله ضرورت شهرداریها بر نظارت و کنترل پروژه های ساماندهی شهری در راستای ارتقاء حکمروایی خوب شهری می باشد. در نتیجه می توان گفت روند شتابان شهرنشینی در کشورهای در حال توسعه و تبدیل شهر به کانون اصلی زندگی، تشدید روند جهانی شدن و کم رنگ شدن نقش دولت ها، بروز ضعف و نابسامانی در سیستم های مدیریتی سنتی، متمرکز و غیر رقابتی کشورهای جهان سوم، ضرروت تحول در سیستم مدیریت شهری و حرکت به سمت الگویی نوین در مدیریت و برنامه ریزی شهری در این کشورها را بیش از پیش آشکار ساخته است. این تحول در متون مرتبط با تجدید سازمان سیاسی شهرها، به عنوان حرکت از حکومت شهری به حکمروایی خوب شهری تعبیر می شود.اصل اساسی در حکمروایی خوب شهری توزیع قدرت، صلاحیت و مسئولیت ها بین ذینفعان متعدد جامعه شهری است، که در شرایط کشورهای در حال توسعه و از جمله کشور ما دستیابی به این هدف در گرو تقویت حکومت های محلی و تغییر در ساختار اداری- سیاسی به منظور مشارکت هرچه بیشتر مردم و بخش خصوصی در هدایت و مدیریت شهری است.

کلیدواژه ها:

توزیع قدرت ، صلاحیت ، مسئولیت ها