تحلیلی بر رویکرد های صنعتی سازی ساختمان ها و مصالح نوین ساختمانی در اجرای سقف ها از نقطه نظر کیفیت و هزینه
سال انتشار: 1402
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 119
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
RSETCONF14_026
تاریخ نمایه سازی: 15 اسفند 1402
چکیده مقاله:
در این پژوهش، روند تحقیق بر اساس شناسایی تکنولوژی های مختلف صنعتی سازی ساختمان درباره سقف، ملاحظات فنی، نحوه و کیفیت اجرای آن و مقایسه ی آنها از نقطه نظر اقتصادی-فنی یعنی کاهش هزینه و افزایش کیفیت ساخت می باشد. در سال های اخیر، صنعت ساختمان در راستای بکار گیری فناوری های نوین در صنعتی سازی ساختمان قدم هایی اساسی برداشته است. مولفه کلیدی موفقیت در صنعتی سازی ساختمان در تولید انبوه قطعات مدولار نهفته است. امروزه با شروع انقلاب صنعتی چهارم در قالب یکپارچه سازی علوم مکانیک، فناوری آی تی و علوم زیستی، چنین امکانی مهیا شده است. بکارگیری فناوری های نوین در صنعتی سازی ساختمان با توجه به مزایای ناشی از تحویل سریعتر پروژه، کنترل بهتر کیفیت قطعات و بهبود راندمان نیروی انسانی، مورد توجه قرار گرفته است. کل ایده صنعتی سازی ساختمان بر محور بکارگیری توام طراحی صنعتی و روش های بهینه سازی، قرار گرفته است تا مسائل پیچیده و عظیم صنعت ساخت را تسهیل نماید. صنعتی سازی به معنای ایجاد سیستم های تولید پیش ساخته قطعات، مدول های ساختمانی و سازه ها در محیط حفاظت شده (کارخانه) و انتقال آن به کارگاه برای مونتاژ یا نصب می باشد. از جمله نمونه های صنعتی سازی ساختمان می توان به تولید قطعات بتنی پیش ساخته، تولید اسکلت فلزی، تولید خرپاهای پیش ساخته و تولید دیوارها و سقف های پیش ساخته اشاره نمود. به طور کلی صنعت ساختمان نیازمند سازمان های کارآمدتر، فرایندهای موثرتر و روش های خلاقانه تری برای ساخت می باشد. این نیاز که بواسطه جهانی سازی، ایجاد بازار رقابتی و دستاوردهای فناورانه قرن حاضر ایجاد شده است، در سایه پیشرفت های رایانه ای و صنعتی سازی ساختمان مورد توجه قرار گرفته است. مسائل همیشگی صنعت ساختمان از جمله کیفیت اجرا، کمبود کارگر متخصص، راندمان اجرا و ایمنی کارگران، با صنعتی سازی ساختمان بهبود می یابند. سوال اینجاست که صنعتی سازی پروژه های ساختمانی تا چه سطحی ممکن و یا مقرون به صرف است؟ در فرآیند صنعتی سازی ساختمان اهداف اصلی بطور خلاصه شامل کاهش هزینه ها، افزایش کیفیت ساخت، کاهش هدر رفت منابع، افزایش سرعت ساخت و ساز، سهولت اجرا، جلوگیری از آسیب های وارده به محیط زیست، ارتقای سطح فن آوری، استفاده از ظرفیت های بومی هر منطقه و افزایش ایمنی ساختمان ها می باشد، از این رو اتخاذ سیاست مناسب در فرآیند تصمیم گیری در خصوص روش اجرای طرح های عمرانی حیاتی بوده و توسعه سیستمها و ابزارهای پشتیبانی برای تصمیم گیری می تواند به مجریان کمک شایانی نماید.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
مصطفی بهشاد
کارشناس ارشد رشته مهندسی عمران، گرایش سازه های هیدرولیکی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد یاسوج