جایگاه طبیعت گرایی درفرآیند طراحی معماری پایدار

طبیعت گرایی و جایگاه آن در معماری بناها، در طول تاریخ دستخوش تغییر و تحولات بسیاری بوده و از این رو رویکردهای مختلفی در این میان شکل گرفته است. در رویکرد پایدار، بر حفظ طبیعت و همزیستی مسالمت آمیز با آن تاکید شده است. امروزه پرسش اصلی طراحان در رابطه با نتایج اکولوژیکی فعالیت های خود بر روی محیط طبیعی است که چگونه بایستی محیط مصنوع را طراحی کرد که طبیعت را تخریب نکند. با توجه به شرایط بحرانی انرژی در محیط زیست عصر حاضر، ضروری است که بجای تقلید تکنیک های فنی معماری پایدار، بنیادی تر به موضوع پرداخته و پاسخ را نه صرفا در طراحی، بلکه در نوع نگاه به بدان جست. دلیل نابسامانی های معماری موجود را می توان در عدم آگاهی کافی طراحان از شرایط حاضر و ناتوانی در دسته بندی و ساماندهی اطلاعات گسترده معمارانه و زمینه طراحی، در رابطه با مبانی و اصول پایداری مرتبط با آن دانست. دراین پژوهش سعی شده ضمن بررسی جایگاه طبیعت گرایی درمعماری پایدار به شناسایی اصول معماری پایدار در نظریه های مختلف پی برده شود.روش پژوهش از نوع توصیفی - تحلیلی می باشد. که گردآوری اطلاعات آن از طریق مطالعه منابع مکتوب و رایانه ای کتابخانه های تخصصی و عمومی، نشریه های علمی پژوهشی و وبسایت های مرتبط با موضوع انجام شده است.

کلیدواژه ها:

طبیعت گرایی ، معماری بومی ، معماری پایدار ، فرآیند طراحی