Predicting academic progress based on School Life Expectancy and enthusiasm for school with the mediation of academic self-concept in students

زمینه و هدف: امید به تحصیل، اشتیاق به مدرسه وخودپنداره تحصیلی می توانند به شیوه های گوناگون پیشرفت تحصیلی دانش آموزان را تحت تاثیر قرار دهند. از این رو، هدف پژوهش حاضر پیش بینی پیشرفت تحصیلی بر اساس امید به تحصیل و اشتیاق به مدرسه، با میانجی گری خودپنداره تحصیلی در دانش آموزان پسر مقطع ابتدایی بود. روش پژوهش: روش پژوهش، همبستگی و از نوع مدل معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش دانش آموزان پسر دوره ابتدایی منطقه ۵ شهر تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۲بود. که از بین آنها با توجه به دیدگاه تاباکنبک و فیدل (۲۰۰۱) که کمترین مقدار حجم نمونه برای مدلیابی معادلات ساختاری را۲۰۰نفر کافی دانسته اند، ۲۴۰ دانش آموز پسر به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. دانش آموزان پرسشنامه های امید به تحصیل خرمایی و کمری (۱۳۹۶)، اشتیاق به مدرسه وانگ، ویلت و ایکلز (۲۰۱۱) و خودپنداره تحصیلی سین چن (۲۰۰۴) تکمیل کردند؛ و پیشرفت تحصیلی بر اساس معدل نیمسال قبل دانش آموزان نیزمشخص شد. تجزیه و تحلیل داده ها در قالب تحلیل مسیر با نرم افزار ایموس۲۴ اانجام شد. یافته ها: نتایج نشان دهنده این بودکه شاخص های برازش مدل در محدوده مناسب قرار دارند که این بیانگر برازش مناسب مدل پژوهش بر داده ها است. ضریب مسیر کل بین امید به تحصیل و پیشرفت تحصیلی و همچنین ضریب مسیر کل بین اشتیاق به مدرسه و پیشرفت تحصیلی معناداراست. امید به تحصیل و خودپنداره تحصیلی ۲۵ درصد متغیر پیشرفت تحصیلی و اشتیاق به مدرسه و خودپنداره تحصیلی ۱۹ درصد از واریانس متغیر پیشرفت تحصیلی را تبیین می کنند. نتیجه گیری: برای بهبود پیشرفت تحصیلی دانش آموزان می توان با برنامه ریزی ها و به کارگیری تدابیر وبرگزاری کلاس های آموزشی در مدرسه میزان امید به تحصیل و اشتیاق به مدرسه و خودپنداره تحصیلی را در آنها تقویت نمود.

کلیدواژه ها:

Enthusiasm for school ، School Life Expectancy ، Academic progress ، Academic self-concept ، اشتیاق به مدرسه ، امید به تحصیل ، پیشرفت تحصیلی ، خودپنداره تحصیلی