واکاوی مولفه های نظریه معنادرمانی ویکتور فرانکل در اشعار فروغ فرخزاد

هدف و معنای زندگی، در حال حاضر یکی از مهم ترین سوالات انسان است. ویکتور فرانکل نظریه پردازی است که در شیوه رواندرمانی خود، یعنی معنادرمانی، از رهگذر تجربیات سختی که داشته به این پرسش پاسخ گفته است. هدف معنادرمانی کشف و دریافت معنا از رهگذر سه مولفه می­باشد: ارزش­های تجربی، ارزش های خلاق و ارزش نگرشی. هدف از پژوهش حاضر بررسی مولفه های معنادرمانی در شعر فروغ فرخزاد است. این پژوهش به روش توصیفی-تحلیلی انجام گرفته است. جامعه آماری در این تحقیق مجموعه آثار شاعر به طور کامل است. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که «عشق» از اساسی ترین مفاهیم در شعر فروغ، از مولفه ارزش تجربی است و بستر بسیار مهم مکتب معنادرمانی در معنابخشی به زندگی انسان است. شاعر و فرانکل هر دو بر این باورند که در پرتو عشق، زندگی انسان معنا می یابد و خودشناسی رقم می خورد و استعدادهای انسان شکوفا می شود و جنبه شهودی آن، تقابل با عقل را سبب می شود. شاعر در اشعار خود نه تنها درک بشر را در دریافت اسرار هستی و خودشناسی ناتوان می یابد بلکه بر این باور است که انسان باید این ناتوانی را در نظر بگیرد و به همین سبب ضمن اشاره به ناتوانی انسان در درک خود و هستی با فراخواندن به شادی و رضایتمندی ، زندگی را معنا می بخشد. شاعر به زمان و گذرایی آن و زندگی انسان در بستر آن توجه خاص دارد و ضمن پذیرش غم و رنج در ظرف زمان، انسان را همواره به بهره یابی از فرصت ها و عمر فراخوانده اند. این رویکرد در اندیشه فرانکل نیز نمود آشکار دارد. معنادرمانی با در نظر گرفتن گذرایی هستی به جای بدبینی و انزوا، انسان را به کوشش فرا می خواند.

کلیدواژه ها:

معنادرمانی ، عشق ، مرگ ، رنج ، فروغ فرخزاد