بررسی عاطفه در شعر شاپور تهرانی

شاپور تهرانی از شاعران نغزپرداز سده ی یازدهم و از رجال معروف هند در عهد فرمانروایی گورکانیان بود. در آغاز جوانی با تخلص «فریبی» شروع به شاعری کرد. اما بعد از آن که به هند رفت «شاپور» تخلص نمود. وی از یک خاندان بزرگ و ادب پرور تهرانی است. شاپور با آثار مشهور استادان سخن، چنان که از قدیم معمول بود، آشنا شده و آنها را سرلوحه ی کار خویش قرار داده و به پیروی از آنها به خلق اثری زیبا دست زده است، که بحق یکی از نوادر سخنسرایان عصر و نسل خود به شمار می رود. عاطفه در شعر وی با هم پیوندی ناگسستنی و صنایع لفظی و معنوی در شعر وی نقش پررنگی دارند. آنچه که در شعر وی نمایان است، جنبه ی فردی عاطفه ی اوست که اغلب سخن از عشق است و این عشق پرشور وی در جایجای دیوانش مشاهده می شود.

کلیدواژه ها:

شاپور تهرانی ، شعر ، عاطفه.