روابط امارات متحده عربی با رژیم اسرائیل در پرتو قرارداد ابراهیم و تاثیر آن بر روابط همسایگی با جمهوری اسلامی ایران

سیاست خارجی امارات متحده عربی پس از استقلال این کشور در سال ۱۹۷۱ بر مبنای ملاحظات ژئوپلیتیک شکل گرفت. وسعت و جمعیت کم و سایر محدودیت های ژئوپلیتیک، زمینه ساز یک سیاست بر مبنای دوری از تقابل با همسایگان بزرگ تر، ازجمله جمهوری اسلامی ایران بود. هرچند ادعاهای امارت بر سر جزایر سه گانه خلیج فارس همواره وجود داشته است. ولیکن به نظر می رسد سیاست خارجی این کشور به ویژه بعد از خیزش های مردمی سال ۲۰۱۱ در کشورهای عربی، تغییر جهت داده و ابوظبی رویکرد فعال تری را در قبال مسائل منطقه ای در پیش گرفته است. ائتلاف این کشور با عربستان سعودی در جنگ یمن و انعقاد قرارداد همکاری با رژیم اسرائیل تحت عنوان "قرارداد ابراهیم" در این رابطه قابل تحلیل است. در این راستا، این پژوهش به دنبال پاسخ به این پرسش اصلی است که انعقاد قرارداد ابراهیم و تقویت روابط امارات متحده عربی با رژیم اسرائیل چه تاثیری بر روابط همسایگی این کشور با جمهوری اسلامی ایران خواهد داشت؟ یافته های تحقیق حاکی از آن است که با توجه به دشمنی جمهوری اسلامی ایران با رژیم اسرائیل، تحکیم روابط امارات متحده عربی و رژیم اسرائیل با انعقاد قرارداد ابراهیم موجب حضور و نفوذ رژیم اسرائیل در منطقه خلیج فارس و درنتیجه تهدید منافع ملی ایران شده و از طریق ایجاد بدبینی و تغییر در موازنه تهدید، بر روابط همسایگی ایران و امارات تاثیر منفی خواهد گذاشت. این مقاله با روش توصیفی-تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای و اسناد نوشته شده است.

کلیدواژه ها:

ایران ، امارات متحده عربی ، رژیم اسرائیل ، قرارداد ابراهیم ، موازنه قوا ، سیاست همسایگی