تحلیل جامعه شناختی رابطه ناکامی و قانون گریزی رانندگی در بین رانندگان در کلان شهر شیراز

زمینه و هدف: قانون گریزی در رانندگی در ایران بسیار بالاست و این امر میتواند متاثر از عوامل اجتماعی روانی رانندگان باشد. یکی از این عوامل، ناکامی است. با توجه به اینکه این امر کمتر مورد بررسی قرار گرفته است، پژوهش حاضر به دنبال این است که رابطه بین ناکامی و قانون گریزی رانندگی در بین رانندگان را مورد بررسی قرار دهد.  روش: این تحقیق، از نوع همبستگی است. جامعه آماری، رانندگان شهر شیراز هستند که ۴۴۰ نفر از آنان به روش نمونه گیری تصادفی چندمرحله ای خوشه ای، انتخاب شدند. ابزار تحقیق جهت سنجش قانون گریزی رانندگی، پرسشنامه پژوهشگر ساخته است که با استفاده از اعتبار محتوا تعیین اعتبار گردیده و با استفاده از ضریب کودر ریچاردسون تعیین پایایی گردیده است. به علاوه، ابزار تحقیق جهت سنجش ناکامی، پرسشنامه گیلبرت و آلن[۱] (۱۹۹۸) است. یافته ها: براساس یافته های توصیفی تحقیق، میزان قانون گریزی رانندگی در سطح بالایی قرار دارد. به علاوه، براساس یافته های تحلیلی تحقیق، رابطه مثبت و معناداری بین ناکامی و قانون گریزی رانندگی وجود دارد. در مجموع، متغیرهای ناکامی، سن، جنس و میزان رانندگی، قادرند ۲۶/۰ تغییرات قانون گریزی در رانندگی را تبیین کنند. نتایج: با توجه به نتایج تحقیق، پیشنهاد پژوهش حاضر آن است که با آموزش مدیریت ناکامی و مواجهه سازگارانه با آن به رانندگان، می توان به رفع یا تسکین یکی از دغدغه های اساسی کشور یعنی قانون گریزی رانندگی، پاسخ مثبت داد.

کلیدواژه ها:

قانون گریزی ، رانندگی ، ناکامی ، رانندگان ، شیراز