رابطه خودتفسیری و آشفتگی شخصی با همدلی

مقدمه: هدف، بررسی روابط ساختاری متغیرهای خودتفسیری مستقل، خودتفسیری وابسته و آشفتگی شخصی با همدلی بود.روش: روش پژوهش از نظر هدف، بنیادی بود و از لحاظ گردآوری داده ها توصیفی از نوع همبستگی، با استفاده از مدل یابی معادله ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش شامل دانشجویان دختر و پسر مقطع کارشناسی دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی و دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران بود که در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ مشغول به تحصیل بودند. نمونه پژوهش حاضر را ۲۸۰ نفر از دانشجویان دانشکده های مذکور تشکیل می دادند که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. شرکت کنندگان در پژوهش، پرسشنامه های واکنش بین فردی، بهره همدلی، خودتفسیری و تکالیف شناختی ذهن خوانی از طریق چشم و بازشناسی هیجانات چهره را پاسخ دادند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از مدل یابی معادله ساختاری در نرم افزارهای ایموس نسخه ۲۴ و اس پی اس اس نسخه ۲۴ استفاده شد.نتایج: یافته ها نشان داد خودتفسیری مستقل اثر مثبت و معنادار بر همدلی دارد (۰۰۱/۰> P، ۳۴۹/۰ =β)، آشفتگی شخصی اثر منفی و معنادار بر همدلی دارد (۰۰۱/۰> P، ۴۳۰/۰- =β) و خودتفسیری وابسته اثر معنادار بر همدلی ندارد. مدل ساختاری با داده های گردآوری شده برازش مطلوب داشت.بحث و نتیجه گیری: نتایج حاکی از اهمیت متغیرهای خودتفسیری مستقل و آشفتگی شخصی در حیطه همدلی است و در زمینه مداخلات مربوط به ارتقای همدلی می توان نقش آنها را مورد بررسی قرار داد.

کلیدواژه ها:

آشفتگی شخصی ، خودتفسیری مستقل ، خودتفسیری وابسته ، همدلی