حریم خصوصی و مصادیق آن در حقوق خانواده ایران

حریم خصوصی به عنوان یک مفهوم مدرن و منبعث از مبانی دینی، حقوق اساسی و حقوق بشری به حوزه های مختلفی از حیات بشر راه یافته است، این حریم گسترده، از مصادیق، مفاهیم، عقاید، اعمال، رفتار، ویژگی ها و مختصاتی تشکیل میشود که افراد از افشای آن در حذر بوده و نسبت به ورود و نظارت دیگران مسلما۰ عکسالعمل نشان میدهند. در این میان خانواده به عنوان یک واحد بنیادین در شکل گیری اجتماع است که به عنوان نهادی مهم دارای حیثیت، آبرو، کرامت و حقوق و مسئولیت های متعدد میباشد، این نهاد حریمی دارد که وجدان عمومی در خصوص قانونگذاری نسبت به آن باید سیاست متفاوتی اعمال نماید ونهایتا در صورت بروز چالش در صدد رفع آن برآید. این حق یکی از بنیادیترین مصادیق حقوق شهروندی است که باید توسط قانونگذار و افراد به رسمیت شناخته شود و مقنن میبایست به نتایج منطقی برای وضع قواعد و مقررات در محدود یا بسط نمودن حیطه حریم خصوصی توجه نماید. از منظر فلسفی آرا اندیشمندان مطرح شده و تحلیلهای جامعه شناختی و حقوقی پیرامون موضوع ارائه شده است. در این راستا و با توجه به کلیت قوانین الزامیست که اصول دینی و حقوقی از نوع اسلامی در این قوانین و مقررات رعایت شود. بدین منظور باید خانواده مجالی برای رشد و تعالی و کمال شخصیت انسان باشد. در این مقاله نگارنده به شیوه توصیفی تحلیلی به تبیین و بررسی حریم خصوصی در نظام حقوقی ایران پرداخته و در پاسخ به پرسشهای صورت گرفته به این نتیجه میرسد که دولت جمهوری اسلامی در نهاد خانواده از راه سیاستگذاری مناسب و وضع قانون و مقررات میبایست بر اساس احکام اسلامی، ماهیت خانواده نسبت به تدوین قوانین و مقررات اقدام نماید، به همین منظور و به ناچار هر دولت میبایست در نهاد خانواده دخالت نماید و همانند دیگر بخشها برای آن مقررات و سیاستگذاری مناسبی اتخاذ نمایند اما این راهکار نباید منتج به دخالت بیجا و بی هدف شود.

کلیدواژه ها:

خانواده ، حریم خصوصی ، رویه قضایی ، فقه.