قراردادهای هوشمند در عصر جدید حقوق سایبری و رویکردهای داخلی نسبت به آن

هدف این پژوهش بررسی قراردادهای هوشمند در عصر جدید حقوق سایبری و رویکردهای داخلی نسبت به آن میباشد. قراردادهای هوشمند قراردادهای قانونی الزام آور و قابل اجرایی را تشکیل داده اند. این پژوهش بر بررسی انتقادی این موضوع پرداخته که آیا عملکرد قراردادهای سنتی با ظهور قراردادهای هوشمند جابجا شده است یا خیر. قراردادهای هوشمند این پتانسیل را دارند که نظام و ساختارهای حاکم بر قراردادهای سنتی را به چالش بکشند. اجرای خودکار قراردادهای هوشمند و قابلیت خوداجرائی بر اساس رویکردهای عملی و هم مبانی نظری مبتنی بر آن در شبکه بلاک چین موجب گردیده قراردادهای هوشمند، ویژگیهای لازم برای جابجایی عملکرد قراردادهای سنتی و اصول حاکم بر آن را تحت تاثیر قرار دهد. نتایج این پژوهش نشان میدهد که قراردادهای هوشمند میتوانند قراردادهای الزامآور قانونی را تشکیل دهند، مشروط بر اینکه الزامات قانون عرفی برای تشکیل قرارداد برآورده شوند همچنین باید قرارادادهای هوشمند به عنوان یک مدل ارتباطی جدید در بستر بلاکچین و با نظارت هوش مصنوعی در روابط قراردادی افراد مورد تقنین قرار گیرد. قراردادهای هوشمند روشی کارآمدتر و کمهزینهتر برای انعقاد قراردادها بوده و لازم است زوایای فنی و وضعیت حقوقی این قراردادها مورد شناسایی و تدوین قوانین متناسب صورت گیرد. مزایای قرارداد هوشمند شامل حذف واسطه ها، قابل اعتماد بودن، امنیت، کاهش هزینه ها، کارآمد بودن، تنوع و معایب قراردادهای هوشمند شامل خطای انسانی، رسمی نبودن، هزینه های بالای تنظیم، مشکلات اوراکلها، کاهش حریم خصوصی می باشند.

کلیدواژه ها:

قراردادهای هوشمند ، عصر جدید ، حقوق سایبری ، رویکردهای داخلی