توصیف پد یدارهای روانی در مثنوی مولوی

بسیاری از تئوری ها و دستاوردهای علمی از فرهنگ سرچشمه گرفته اند. با برقرار کردن پیوند میان ذخایر فرهنگی گذشته و دانش امروز می توان امکان پیشرفتهای جدید را افزونی بخشید. . مولانا لزوم احساس یگانگی با خداوند به عنوان سرچشمه روح انسانی و تجربه درد فراق را این گونه توصیف می کند: در آدمی ، عشقی و خارخاری و تقاضایی هست که اگر صد هزار عالم ملک او شود، نیاساید و آرام نگیرد. این خلق به تفصیل در هر پیشه ای ، صنعتی ، منصبی و تحصیل نجوم و طب و غیر ذالک می کنند و هیچ آرام نمی گیرند پس به غیر، چون آرام گیرد؟ ابن عربی نیز همواره به خوانندگان آثارش گوشزد می کند که عشق به هر مخلوقی تنها عشق به خداوند است . تنها غفلت است که انسان ها را از معشوق ازلی منحرف می سازد .کسی جز خداوند در بین موجودات معشوق نیست . در چشمان هر عاشقی او است که متجلی است . هیچ موجودی نیست مگر آنکه عاشق است . ]۱[

کلیدواژه ها:

مولانا جلال الدین بلخی ، مولانا ، مثنوی و معنوی ، پدیدارهای روانی