اثر ورزش بر افراد دارای بیماری پارکینسون: مطالعه مروری

مقدمه و هدف:بیماری پارکینسون یک بیماری پیش رونده ی عصبی است که با علائمی نظیر رعشه استراحتی، برادی کاردی،سفتی، ناپایداری قامتی و ناهنجاریهای راه رفتن مشخص میشود. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی علمی اثرات ورزش بر روی اختلالات حرکتی در افراد مبتلا به پارکینسون با توجه به مقالات معتبر خارجی و داخلی میباشد.مواد و روشها:در این مطالعه جستجوی مقالات در موتور های جستجوگر scholar و pubmed صورت پذیرفت و ۱۰ مقاله مرتبط بر اساس معیارهای ورود و خروج انتخاب شدند.یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که فعالیت بدنی، به عنوان یکی از روشهای غیردارویی برای کاهش اختلالات رفتاری، حرکتی، بیوشیمیایی، قلبی عروقی و میتوکندریایی در بیماری پارکینسون شناخته شده است و علیرغم اینکه اساس چنین فواید بیولوژیکی و مولکولی ناشناخته است، اما ویژگی های آنتی اکسیدانی و ضد التهابی فعالیت بدنی ممکن است علایم پارکینسون را بهبود بخشد. در مطالعه ای نشان داده شد که تمرینات ترکیبی (مقاومتی و تعادلی) میتواند باعث بهبود تعادل، انعطاف پذیری و عملکرد حرکتی در بیماران مبتلا به پارکینسون شود.بحث و نتیجه گیری:یافته های مطالعه نشان داد که اگرچه درمان قطعی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد اما استفاده از داروها به همراه درمان های کمکی مانند فعالیت ورزشی میتواند پیشرفت های امید بخشی ایجاد کند.هر چند تاثیر ورزش بر روی بیماری پارکینسون به عوامل متعددی از جمله شدت، نوع و مدت زمان آن بستگی دارد. به طور کل ورزش با شدت پایین دارای اثرات محافظت کننده برای مغز میباشد. اما ورزش با سطوح متوسط تا شدید در ابتدا تاثیر معنی داری بر پیشرفت بالینی بیماری پارکینسون نداشت اما ورزش با سطح متوسط در دوره های طولانی مدت با کاهش زوال در راه رفتن و ثبات وضعیت همراه است. یکی از مکانیزم های مطرح شده برای مفید بودن ورزش در بیماری پارکینسون افزایش فاکتورهای نروتروفیک در مغز میباشد که دارای اثرات محافظت کننده برای سلول های عصبی مغز هستند.به طور کل شواهد نشان میدهد ورزش میتواند یک استراتژی برای پیشگیری از بیماری پارکینسون باشد و همچنین میتواند علائم حرکتی از جمله برادی کینزی، راه رفتن و عملکرد چرخشی را به طور همزمان بهبود بخشد هر چند باید به نوع وشدت و مدت زمان ورزش نیز دقت کرد.

کلیدواژه ها:

پارکینسون ، ورزش ، اختلالات حرکتی ، بیماری.