اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر استرس والدگری و رابطه مادر-کودک مادران دارای کودک مبتلا به فلج مغزی

هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر استرس والدگری و رابطه مادر-کودک مادران دارایکودک مبتلا به فلج مغزی شهرستان دورود انجام گرفت.روش: این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری ۱ ماهه بود. جامعه آماری شامل تمامی مادران دارای کودک فلج مغزی مراجعه کننده به کلینیک توانبخشی و بهزیستی شهرستان دورود در پاییز ۱۳۹۹ بود . بدین منظور ۲۹ نفر از مادران دارای کودک مبتلا به فلج مغزی مراجعه کننده به این کلینیک، بر اساس ملاک های ورود به مطالعه به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش( ۱۵ نفر) و کنترل ۱۴)نفر) جایگزین شدند. آزمودنیها قبل و بعد از مداخله و در مرحله پیگیری به ابزارهای پژوهش شامل نسخه کوتاه شاخص استرس فرزند پروری(آبیدین، (۱۹۹۵ و مقیاس ارزیابی رابطه مادر-کودک(راس، (۱۹۶۱ پاسخ دادند. آزمودنیهای گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت آموزش مبتنی بر پذیرش وتعهد قرارگرفتند، اما بر گروه کنترل هیچ مداخلهای صورت نگرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس چند متغیره استفاده گردید.یافته ها: نتایج حاکی از آن بود که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش استرس والدگری و رابطه مادر-کودک در مراحل پس آزمون و پیگیری موثر بوده است .(p<۰/۰۵)نتایج: بنابر نتایج مطالعه حاضر میتوان از درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد جهت کاهش استرس والدگری و بهبود رابطه مادر- کودک مادران دارای کودک مبتلا به فلج مغزی سود جست.

کلیدواژه ها:

استرس والدگری ، رابطه مادر-کودک ، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد