پژوهشی بر توسعه یافتگی و نابرابری های آن در استان لرستان

از جمله ویژگی های کشورهای جهان سوم تمرکز شدید و عدم تعادل در مناطق جغرافیایی است که از نتایج سیاست های رشد قطبی به شمار می­آید. در نتیجه این سیاست، تعداد محدودی از مناطق نقش کلیدی داشته و سایر مناطق به صورت حاشیه ای عمل می نمایند. برای ایجاد تعادل و به منظور شکل دادن فضاهای مناسب و همگون، بحث برنامه ریزی منطقه ای مطرح شده و اولین گام در برنامه ریزی منطقه ای شناخت نابرابری های اقتصادی- اجتماعی و فرهنگی نواحی مختلف می­باشد. هدف از تحقیق حاضر سنجش وضعیت توسعه یافتگی و نابرابری های آن در بین شهرستان های استان لرستان است. تحقیق حاضر به لحاظ هدف توسعه ای و از سنخ تحقیقات توصیفی– تحلیلی است. به منظور گردآوری اطلاعات از روش کتابخانه ای استفاده شده است. در راستای انجام تحقیق از ۱۵ شاخص در قالب ۴ متغیر بهداشتی، کشاورزی، آموزشی و جمعیت بهره گرفته شده است و تکنیک اصلی پژوهش شاخص ناموزون موریس بوده است. نتایج بدست آمده نشان دهنده­ی عدم توزیع هماهنگ امکانات و خدمات در شهرستان های این استان می­باشد. به شکلی که شهرستان های خرم­اباد و بروجرد از لحاظ برخورداری از جمیع امکانات و خدمات با امتیاز ۹۲.۸۳ و ۴۸.۴۲ نسبت به دیگر شهرستان های استان در رتبه­های نخست و شهرستان های پلدختر و کوهدشت با امتیاز ۵.۲۳ و ۴.۳۶ در رتبه­های آخر قرار دارند. امکانات محیطی و محورهای توسعه و محدوده­های صنعتی و شبکه­های زیربنایی عمده، نقش موثری در سطوح برخورداری شهرستان های استان دارد. در نهایت نیز با تاکید بر تقویت بخش­های حاشیه ای استان به ویژه محور غربی استان، پیشنهادهایی جهت کاهش عدم تعادل توسعه در این منطقه ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

توسعه ، سطوح برخورداری ، مدل موریس ، رتبه بندی ، استان لرستان