امکان سنجی اجرای طرح تجمیع قطعات زمین در بافت های فرسوده ی شهر ارومیه

امروزه توجه به بافت های فرسوده شهری و بکارگیری طرح های بهسازی و نوسازی در این بافت ها در ارتقاء کیفیت زندگی و پیشبرد اهداف توسعه شهری از اهمیت خاصی برخوردار است؛ به گونه ای که در سال های اخیر طرح های بسیاری برای این منظور تهیه و اجرا شده اند. از جمله این طرح ها، تجمیع قطعات زمین می باشد؛ این طرح ابزاری مهم برای برنامه ریزی زمین است که با بهره گیری از جنبه های اجتماعی و مشارکت ساکنان سعی در بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده دارد. پژوهش حاضر با هدف امکان سنجی اجرای طرح تجمیع قطعات در بافت فرسوده شهر ارومیه تدوین شده است. روش تحقیق با توجه به موضوع پژوهش، توصیفی- تحلیلی و هدف از نوع کاربردی است. برای گردآوری اطلاعات از مطالعات میدانی و کتابخانه ای بهره گرفته شد و در این رابطه، ۲۷ شاخص در چهار مولفه کالبدی، اقتصادی، قانونی- مدیریتی و اجتماعی استخراج گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از مدل تحلیل سلسله مراتبی AHP و نرم افزارهای Expert Choice، GIS و Spss استفاده شد. نتایج نشان داد که در مولفه کالبدی با توجه به نقشه امکان سنجی تهیه شده، ۴۱ درصد قطعات از قابلیت نسبتا بالایی برای تجمیع برخوردارند. در مولفه اقتصادی مطابق میانگین حاصله (۲.۸۲)، اجرای طرح تجمیع قطعات متوسط به پایین ارزیابی می شود. مولفه قانونی - مدیریتی با میانگین ۳.۰۳ از وضعیت مناسبی جهت اجرای طرح برخوردار است و در نهایت در مولفه اجتماعی میانگین به دست آمده (۲.۴۵) پایین تر از حد متوسط است که گویای وضعیت نامطلوب این مولفه جهت بکارگیری طرح تجمیع قطعات می باشد.

کلیدواژه ها:

امکان سنجی ، بهسازی و نوسازی ، طرح تجمیع قطعات زمین ، بافت فرسوده ، ارومیه